Het laatste blog uit Azie

                                  
Hoi allemaal,  

Dit is m'n laatste blog uit Azie! Aanstaande woensdag vlieg ik terug naar Amsterdam :)
Ik heb m'n ticket omgeboekt. En ik moet zeggen: ik ben zo blij! Het voelt zo goed dat ik nu eindelijk terug ga. Ik had alleen nog maar het gevoel dat ik m'n tijd zat uit te zingen en vroeg me af waarom ik dat eigenlijk zou moeten doen.
Gisteren voor het laatst geschilderd bij het womencentre, mijn schilderwerk is klaar. Janique,  een vrijwilliger vroeg mij gisteren hoe het voor me was dat m'n laatste projectje hier in Nepal nu klaar was. Ik zei haar dat ik zo ontzettend blij was dat het klaar was en dat ik naar huis kon, het kwam uit m'n tenen! Vervolgens schoot ik helemaal vol, de tranen biggelden over m'n wangen. Ik heb het al zo vaak gezegd dat ik zo blij en dankbaar ben voor alles wat ik heb mee gemaakt en beleefd. Een prachtige tijd met de mooiste mensen vooral in Cambodja, alle bijzondere nepaleze ervaringen, zo veel tijd gehad om te voelen wat ik voelde, wat een mooi leerproces! Zo genoten van het ongecompliceerde en relaxte leven dat ik leidde. En dan de vele mensen die ik in de afgelopen tijd ben tegen gekomen: Cambodjanen, Nepalezen, de lieve vrijwilligers met wie ik heb gewerkt in Cambodja en Nepal en dan nog de mensen die ik ben tegen gekomen in Siem Reap en op Bali met wie ik nog steeds af en toe herinneringen uitwissel. Het is bijna te veel om op terug te kijken. Dat maakte dat de tranen er op dat moment waren, maar ook vertelde ik tegen Janique dat het zo geweldig is dat ik lieve familie heb die het mogelijk maakt dat ik eerder terug naar Nederland kan gaan en daarbij de vrijheid om keuze's te kunnen maken, om te anticiperen op de dingen die niet goed voelen, dat die mogelijkheid er is. Zeker als je je beseft dat dit iets is dat de meeste mensen in Cambodja en Nepal niet kennen. Die hebben geen vrijheid, geen keuze's, kunnen zich alleen maar berusten in de situatie zoals die er is. 
Ik weet nu al heel zeker dat als ik terug ben dat ik Azie binnen de kortste keren onwijs ga missen. In Nederland is bijna niet uit te leggen hoe het is om in Nepal te verblijven of hoe het voelt als je hier door de straten loopt, waar kinderen je gedag zeggen, waar de koeien op de weg liggen, waar het barst van de kleine winkeltjes waar iedereen hetzelfde verkoopt en geen luxe te vinden is, waar heel veel armoede is, waar een half uur vaak een anderhalf uur blijkt te zijn, waar mensen zich niet kunnen verplaatsten door het land vanwege landslides, waar iedereen de tijd voor alles neemt behalve in het verkeer, waar geen goede medische zorg is als je geen geld hebt, waar de gemiddelde leeftijd 57 jaar is door zware lichamelijke arbeid, slechte medische zorg en slechte hygiënische omstandigheden, door natuurrampen (overstromingen en aardbevingen), door zelfmoord, slechte infrastructuur waardoor medische zorg niet te bereiken is en tropische ziekten. 1 op de 24 kinderen overlijdt voor het vijfde levensjaar, veel vrouwen overlijden tijdens de geboorte van een kind. Kortom waar het hele leven heel anders is dan bij ons in Nederland. En toch voelt het op een bepaalde manier ook heel fijn om er onderdeel van uit te mogen maken. Het blijft een prachtige ervaring. En dan is het ook heel fijn als je lieve vrijwilligers tegen komt die hier zijn met hetzelfde doel en met wie je dit alles kunt delen, de verbazingen, de mooie momenten, de minder leuke momenten en wat dit je allemaal brengt. 
Gisteren vertelde Ingvild dat ze in een gesprek met Nepalezen zei dat bij ons de koeien niet op straat lopen. En dat de Nepalezen toen vroegen: waar lopen ze bij jullie dan? En dat Ingvild  hun vertelde dat als er bij ons een koe op de weg loopt dat we dan de politie bellen. In dat soort gesprekken wordt zo duidelijk dat de Nepalezen natuurlijk ook geen idee hebben hoe het er bij ons aan toe gaat, hilarisch!
Aan de andere kant kom ik er dan al pratend ook achter dat het niet heel gek is dat ik verzadigd ben. Dat het een constant aanpassen is aan de (vaak schrijnende) omstandigheden in deze ontwikkelingslanden, aan de manier van leven, aan het klimaat, aan het verkeer dat een gekkenhuis is, aan andere gewoontes, aan de bende op straat, aan de luchtvervuiling hier in Kathmandu, aan de armoede waar je toch steeds mee geconfronteerd wordt, aan het tempo en het steeds omschakelen naar andere situaties, andere gastgezinnen, andere werkplekken, steeds weer nieuwe uitdagingen. Ik vind het voor mezelf heel begrijpelijk dat het gewoon even op is. Wat ik al eerder schreef: hoeveel wil een mens meemaken in een dag, een week of een maand?
Ik merk dus kortom dat, nu ik echt in mijn laatste dagen zit, dat het best emotioneel is, verwarrend. Te beseffen dat ik een prachtige tijd heb gehad, dat ik nu echt een bijzondere periode ga afsluiten, wetend dat ik het enorm ga missen en tegelijk zo verlangend naar familie en vrienden en de nederlandse gezelligheid. En ook beseffend dat het waarschijnlijk heel lastig gaat worden weer mee te gaan in het nederlandse tempo, de nederlandse manier van omgaan met elkaar, de nederlandse manier van leven en onze consumptiemaatschappij.

Nou, na al deze woorden van bezinning nog een spannend verhaal, je beleeft wat hier:
In Nepal barst het bij de heilige plekken van de apen. Heel veel apen, heel veel jonge aapjes ook. Schattig en komisch om te zien. Ook bij de Swayatbhunath tempel waar ik afgelopen vrijdag was met 2 vrijwilligers. We waren eigenlijk nog maar net bij de tempel. De meiden waren helemaal lyrisch van de aapjes en er moesten heel veel foto's gemaakt worden. Ik ben al lang al niet meer lyrisch van aapjes. Ik heb er al zo veel narigheid mee gezien. Zelf was ik in Thailand eens bijna mijn camera kwijt omdat een aap van plan was er mee vandoor te gaan. En op het treinstation in Delhi zag ik eens een aap in de nek van een vrouw springen waardoor zij hevig bloedend richting perron liep.
Dus ik houd altijd gepaste afstand en vertrouw geen enkele aap. Op een goed moment moetsten we een smalle trap af, waar links en rechts de apen zaten. Opeens een hoop gegil en geschreeuw achter me. Geen van ons weet wat de aanleiding was, maar een van de apen was op het rugzakje van Janique gesprongen. Vervolgens gingen de apen ook gillen en rennen en springen. Ze zaten voor me, naast me en achter me en keken me allemaal verschrikkelijk agressief aan. Ik weet dat je niet naar apen moet kijken, maar op zo'n moment doe je dat dus toch. Janique begon te rennen. Ik zei haar niet te rennen en rustig verder te lopen zonder naar de apen te kijken. Maar op dat moment wist ik al dat er eigenlijk geen ontkomen aan was. En vervolgens sprong er een aap op mn rug en zetten z'n voorpoot boven mn wenkbrauw en z'n achterpoot in mn nek. Gelukkig sprong die gelijk weer van me af, maar ik voelde meteen al dat het foute boel was en dat hij me had opengekrabd . Gloeiende, gloeiende!!! Daar gaan we weer dacht ik. Eerst meteen naar een kraan gelopen  de Nepalezen aan de kant geschoven en mn nek en gezicht onder de kraan gedaan. Even een flink tijdje er onder blijven hangen en vervolgens alcohol er op gedaan, dat ik gelukkig altijd in mn tas heb zitten. Dit vond ik in vergelijking met dat katje in Cambodja zo ontzettend goor. Als je er aan denkt waar die aap met z'n poot en z'n nagels vlak daarvoor nog allemaal ingezeten heeft. Van prullenbak tot de kont van een andere aap. Brrrrrrr. We waren ons natuurlijk rot geschrokken. Vervolgens meteen maar met de taxi naar een goede private kliniek gereden. We hadden geen van allen zin om de tempel nog verder te bekijken. Toen ik eenmaal in een goede kliniek zat was ik gerust gesteld. Dus weer een rabies vaccinatie gehad en een tetanus injectie. We hebben al ons geld bij elkaar moeten schrapen, want zo veel heb je nooit bij je en mn creditcard laat ik ook altijd thuis. Nou ja, lang leve de reisverzekering.......
Vanmorgen weer naar de kliniek geweest in Thamel voor de tweede vaccinatie. 
Afijn, net op de valreep nog een bijzonder nepalees avontuur er bij........

Een aantal mensen heeft gevraagd of ik als ik terug ben in Nederland nog wat blogs wil schrijven, omdat velen nieuwsgierig zijn hoe ik de cultuurschok in Nederland ga ervaren. Zelf ben ik daar ook zeer nieuwsgierig naar. Dus volgende week weer een verhaaltje.

Liefs en veel knuffels uit dit bijzondere land, xxx