40 gillende kinderen

                     
Hoi allemaal,            

Ik heb me even terug getrokken op m'n kamertje. Het is zaterdag, de enige vrije dag van de week voor de Nepalezen en de familie is naar de kerk in Kathmandu. Dat betekent dat ik ben achter gebleven met 5 kinderen. (Kala was mee naar de kerk). En die vinden het erg leuk hier met mij te zitten zonder Simon en Deepa, dus ze zitten constant om mij heen. Vanmorgen hebben ze me van ontbijt voorzien, rijst met bonen, een hele berg, oef, ik ga vanaf nu echt zeggen dat ik minder rijst op m'n bord wil, ik overeet me bijna..... Daarna wilden ze meteen met me dansen. Leuk idee, maar ik moest nog douchen, haren wassen en een wasje doen. Daarna buiten op het balkon gaan zitten. Toen heb ik wat discomuziek op YouTube opgezocht op de iPad. Maar toen wilden ze toch liever een Nepalese film kijken dan dansen. Dus zo hingen ze weer met z'n vijven om het tafeltje heen, verdiept in de film. Ondertussen ben ik maar even m'n teennagels gaan lakken. De film duurde 2 en half uur. Dat was wel een beetje te gek. Ik wilde m'n foto's op de iPad zetten en m'n blog gaan schrijven. En daarbij wil ik ze ook niet alleen laten met m'n iPad, want dat is na m'n paspoort toch wel zo'n beetje het belangrijkste item dat ik bij me heb. Dus op een goed moment heb ik de film anderhalf uur verder gezet en toen duurde ie nog 10 minuten. Nee hoor, het zijn hele lieve kinderen en ik vind het heel leuk om wat tijd met ze door te brengen, maar het kan ook te gek.  Nadat ik de foto's op de iPad had gezet heb ik voorgesteld om spaghetti te maken. Ondanks dat ze er heel veel zin hadden (ze eten iedere dag rijst) vond Prajul toch maar dat we het niet moesten doen. En toen vertelde Prajur mij dat 'sir' and 'madam' het niet goed zouden vinden en dat 'sir' dan boos zou worden. En als hij boos is slaat hij nog wel eens....... en toen herstelde hij zich direct en zei: 'sir' is a very good man. En dat is Simon natuurlijk ook, want hij vangt wel 6 straatkinderen op.  Maar ik moet  zeggen, ik vind Simon ook best een heetgebakerd mannetje. Hij raakt heel snel geïrriteerd. Afgelopen week was ik overdag op m'n kamer en toen hoorde ik Simon tekeer gaan en een paar tikken uitdelen. Ik kon niet zien bij wie hij dat deed en ik kon natuurlijk ook niet verstaan wat hij zei. Ik was er behoorlijk door ontdaan. Ik dacht, wat moet ik hier nu mee. Later wel een gesprek met Simon aangegaan, beetje via een andere insteek en toen gaf Simon wel toe dat hij Dilipe, de jongste en nog niet zo lang hier in huis, een paar klappen had verkocht. Omdat Dilipe niet luisterde en wel moet weten wat de regels zijn. Volgens hem is het steeds een balans zoeken tussen liefde geven en de kinderen aanpakken. Eerder had hij een kind in huis dat loog en dingen steelde. Maar ja, hij vertelde mij ook het verhaal dat Dilipe uit een gezin komt waar de vader of de moeder of allebei alcoholisten zijn en dat hij daardoor heel veel geslagen werd thuis. Lijkt mij toch niet dat je dat dan gaat herhalen daar waar het kind denkt veilig te zijn. Ook laat hij de kinderen vaak voor hem lopen. Dan vraagt hij een van de kinderen iets en komen ze terug met zijn mobiele telefoon. Gisteren gingen we naar het zwembad, Simon, Deepa en Xasper (hun dochter) en ik en dan moet Rosina mee om Xasper bij het zwembad bezig te houden. 
Ik weet het niet hoor. Misschien is het hier wel normaal dat je zo met kinderen omgaat, maar dat neemt niet weg dat ik er erg veel moeite mee heb. Simon is tegen mij heel aardig, maar ik zie hem wel regelmatig uit z'n slof schieten. Het is een zeer dominant mannetje. Ook beneden op school waar hij af en toe les geeft. Dan tikt ie een kind dat niet oplet ook tegen het achterhoofd en verheft z'n stem behoorlijk. En ook bij Deepa, zijn vrouw, is hij vaak dominant aanwezig. Als ik dat vergelijk met hoe het in het dorp in Cambodja ging, dat was toch een stuk harmonieuzer. En er werd nooit geschreeuwd tegen de kinderen. En de kinderen waren daar helemaal niet bang.
En nu met het spaghettiverhaal: de kinderen zijn bang dat we er niet goed aan doen om spaghetti te maken, ook omdat zij de opdracht hadden gekregen om iets anders te maken voor het diner. Dus uiteindelijk hebben we besloten dat we een beetje spaghetti maken en dan evengoed ook nog de overige maaltijd die zij moeten maken. En toen benadrukte Prajul nog wel dat als Simon boos was dat ik dan zou zeggen dat het mijn idee was. Vervolgens zou Prajur met mij boodschappen gaan doen, maar hij reageerde zo paranoia: yes, we go fast, come, we go fast. Toen ik zei dat ik ook alleen kon gaan was hij helemaal opgelucht. Toen ik terug kwam met de boodschappen hebben we met z'n allen de spaghettisaus gemaakt. Vanavond koken we dan nog de spaghetti. De kinderen hebben nog nooit spaghetti met tomatensaus gegeten. De kinderen gingen lunchen en wilden daarna alsnog met me dansen. Toen heb ik gezegd dat ik m'n blog ging schrijven en dat ik dus even op m'n kamer ging zitten. Beetje jammer, want ik zit natuurlijk liever buiten.

Afijn, een flinke inleiding op m'n verhaal, haha. Inmiddels plenst het hier. Het weer is hier erg wisselend. De eerste dagen heb ik het echt koud gehad, zat ook op het schooltje met sokken aan. Dat komt ook omdat de temperatuur erg wisselt, maar ook omdat ik erg moest wennen aan de temperatuurdaling. Nu heb ik inmiddels 's avonds geen vest meer aan en word ik ook 's nachts wel weer eens zwetend wakker. Overdag is het hier zo'n 30 graden en 's nachts 16 graden. En er valt geregeld regen, terwijl het regenseizoen nog niet is begonnen.

En ja, maandag dus begonnen met ' werken' ..... Simon heeft beneden het huis dus een schooltje voor kinderen in de leeftijd van 2 tm 5 jaar. Er komen dagelijks 40 kinderen. Een groot aantal wordt opgehaald met het rode busje, en veel worden door hun ouders gebracht. De meeste ouders betalen voor de school, een enkeling kan het niet betalen en betaalt of niets of minder. De kinderen komen vanaf 9 uur naar school toe. Er zijn 2 teachers en nog een dame die alle hand en spandiensten doet (de kinderen toiletteren en de maaltijden bereiden, zij gaat ook mee in het busje om de kinderen te halen en terug te brengen en ze maakt na afloop schoon). Wij vangen de kinderen op, schoenen uit, tas naar binnen, weer naar buiten, slippertjes aan en spelen totdat de school gaat beginnen. Ik ben ondertussen al de ma'am van de bal. De kinderen willen met mij voetballen of overgooien met balletjes. Dus dat ben ik dan aan het doen totdat de kinderen naar binnen moeten. Allemaal weer slippertjes uit. Dan komt vervolgens nog een buslading kinderen aan, veelal de jongsten, ook schoenen uit, naamkaartje er in en naar binnen. Vervolgens staat er binnen een hele rij bij het toilet. Het is een beetje groepsplassen, het is een hurktoilet, waar een meisje gehurkt zit en een jongetje staand plast en de deur staat gewoon open. Heel bijzonder. Dan gaan vervolgens weer alle 40 kinderen naar buiten, allemaal weer slippertjes aan, zucht. Dan gaan ze in 4 rijen staan en doen ze eerst het volkslied en dan een dankgebed aan God. Het is een christelijke school 'shalom academy' . Heel ontroerend hoor: eerst staan de kinderen met een hand op het hart en een arm op de rug, vervolgens met hun handen voor hun hart, met ogen dicht en gebogen hoofd. De kleinsten doen dit natuurlijk niet. En altijd is er wel een kind dat het hele gebed zeer luid huilend verstoort.......
Vervolgens zingen ze nog een paar liedjes (met muziek er bij uit een luidspreker) en dan gaan ze alle 40 weer naar binnen. In de rij, slippertjes weer uit en dan naar hun eigen lokaaltje. Eerst een kringgesprek in het engels. Ook de allerkleinsten leren al engels. Ze moeten bijvoorbeeld de juf nazeggen: my name is Krishma. Bij de allerkleinsten wordt ook dit vaak overschreeuwd door een kind dat nog steeds niet is uit gehuild. Daarbij is er ook een jongen aanwezig van 3 jaar oud, met een verstandelijke beperking, die er vaak ook nog doorheen zit te gillen of te huilen. Echt triest, voor zo'n jongen is nergens anders plaats. Hij kan zich op geen enkele andere manier uiten. Soms in een onoplettend moment gaan andere kinderen de jongen ook nog op z'n hoofd slaan of aan z'n haren trekken.
De 2 groepen kinderen worden vervolgens weer in tweeen gedeeld en zo zijn ze wat betreft niveau verdeeld. Twee groepjes worden verdeeld onder de ene teacher en Deepa.  En de andere teacher heeft dus 2 groepjes in haar eentje in 1 lokaaltje.  Da's best lastig. Dus meestal zit ik bij haar en help dan de ene groep met opdrachten terwijl zij de andere groep helpt. Het is overwegend engels en 's middags nog cijfers en rekenen. Soms wordt het een grote chaos en gillen alle kinderen door elkaar heen en blijkt de juf ook niet echt in staat een beetje orde te scheppen. Laatst zaten ze zo te gillen met z'n allen dat ik maar in een ander klasje ben gaan kijken. Maar goed, over het algemeen is het zeer vermakelijk en heb ik ook wel het idee dat ik iets kan toevoegen. De kinderen komen ook allemaal met hun schriftje naar mij toe (ook uit het andere groepje) om hun werk te laten zien. Vaak komt er een heel Nepalees verhaal bij, dat hebben ze nog niet in de gaten dat ik dat niet spreek.
Om 3 uur gaan ze allemaal weer naar huis. Schoenen weer aan, bye, bye, see you tommorrow. Bye ma'am!

Dat van die schoenen en die slippers is nog een ingewikkeld gedoe hier. Het is dus niet de bedoeling dat je met je buitenschoenen naar binnen gaat. Net zoals in Cambodja. Alleen is het hier dan weer de gewoonte dat je binnen dan weer slippers aan doet, anders loop je met je blote voeten op de koude tegelvloer (daar had je in Cambodja geen last van), maar het is dan weer niet de bedoeling dat je dan met die slippers je kamer ingaat, waar dan tapijt ligt. Ook is het niet de bedoeling dat je met je binnenslippers buiten het plaatsje oploopt. Dus dan doe je je binnenslippers weer uit en doe je je buitenslippers aan. In mijn geval, als ik dan aan de wandel ga doe ik dan buiten, nadat ik m'n binnenslippers heb uit gedaan m'n sneakers aan. Deze neem ik tegenwoordig wel mee naar binnen als ik weer terug kom, want de hond had mijn veters 's nachts doorgebeten. Dus voordat hij aan m'n schoenen gaat beginnen, breng ik ze nu maar in veiligheid. Ik had m'n slippers in Cambodja achter gelaten. Ik had de laatste dag nog een zakje aan Rodieke gegeven met nog wat kleding, slippers en sandalen. Rodieke zou het dan op BacaVilla weer aan Chheng geven die het vervolgens mee zou nemen naar het dorp. Ik dacht, ik heb 2 paar slippers, ik laat maar een paar achter voor een Cambodjaan. Nu heb ik vervolgens hier weer slippers gekocht omdat ik nu dus wel binnen slippers had maar geen buitenslippers. Hahaaa, ja jullie denken dat het leven in Nepal eenvoudig is, nou vergis je niet!!

Verder is de hele familie hier nog steeds erg aardig voor me. Ze koken 's avonds ook steeds andere dingen voor me. In plaats van alleen maar dahl baht, rijst met linzenprutje. Zo hebben we van de week momo's gemaakt (gestoomd groentepakketje) en chau min gegeten. Verder krijg ik nog steeds 4 per dag een maaltijd. Het is hier aardappeloogsttijd en zo kreeg ik 's middags, als tussendoortje, een paar gekookte aardappelen met een pittig sausje. Heerlijk! Voor mij een gebakje, als je 6 maanden geen gekookte aardappel hebt gehad. 

Vorige week zondag gingen we met z'n allen lopend naar het zwembad. De familie had vorige week zaterdag trouwens opa en oma bij een oom van Simon in Kathmandu achter gelaten, dus die waren er de hele week niet. Misschien neemt ie ze vanavond weer mee, dat weet ik niet. Ondertussen waren er 2 andere logees, een neef en een vriend. Dus een hele stoet naar het zwembad. Met de kinderen hand in hand. De kinderen kunnen geen van alle zwemmen en Deepa ook niet. Maar Deepa vindt 'zwemmen' heerlijk en houdt het het langst vol in het koude water. In Nepal is het niet de bedoeling dat je als vrouw in bikini in een zwembad gaat liggen. Volgens Simon was het prima als ik m'n bikini aan deed 'met dat ding dat je in de ochtend draagt'. Dat is dus m'n nachtjapon, tenminste daar gebruik ik het voor. Dus ik met bikini en nachtjapon in het zwembad. Prajul heeft deze unieke combi nog even vastgelegd met mijn camara. Uiteindelijk ging Prajul ook het water in nadat ik hem had overgehaald. 
Gisteren was de school om 13 uur afgelopen. Ik vroeg aan Simon en Deepa of ze misschien nog naar het zwembad gingen. Deepa wilde wel! Simon slaakte een diepe zucht, want die wilde eigenlijk niet. Uiteindelijk gingen we om 3 uur met het rode busje naar het zwembad. Rosina dus mee om op Xasper te passen. Ik vond het heerlijk even zwemmen. De zon scheen er bij, dus het was heerlijk relaxed. Na een uur gingen we weer. Xasper ging naar de kapper. Dus het busje geparkeerd aan de hoofdweg. Deepa moest nog boodschappen doen. En verder nog vlees gehaald en brood. Xasper en Rosina kregen een zakje chips, Xasper een kitkat en uiteindelijk allemaal nog een kulfi ijsje. Ik was wat lekkers aan het kopen voor de kinderen bij het winkeltje en toen hoorde ik: Ma'am!! Ma'am!! Waren het 2 kinderen van school! Wat leuk! Xasper erg blij met haar nieuwe kapsel en toen weer terug naar huis. Als Simon thuis aankomt tuutert hij altijd, ook als hij op z'n motor is weg geweest, daarbij slaat de hond dan ook aan en 1 van de kinderen sjeest dan naar beneden om het hek open te doen. Toevallig nu ook een aanslaande hond en getuuter, de familie is weer thuis.

En dan het grote nieuws van afgelopen week: ik heb een nieuw neefje! Thije. Hij is vorige week zaterdagavond geboren. Alles is goed gegaan. Met Lien gaat het ook goed. Dauwe is erg blij met zijn broetje. Tja en dan komen er natuurlijk allemaal foto's en filmpjes en dan bij mij toch wel de tranen hoor. Dan voel je je wel even heel ver weg en kun je niet echt delen in het geluk. Maar Lien zegt dan: als je terug komt is hij 5 maanden en ook nog een baby. En zo moet ik het dan maar zien, het is niet anders.......

Dinsdag ga ik naar Salleri! Met Marijke. We gaan met een jeep een bergweg afleggen gedurende 10 uur. Dat is misschien even afzien, maar ik denk dat het einddoel wel prachtig is! Ik zag een filmpje op YouTube van de weg van Kathmandu naar Salleri. Ik wil niemand verontrusten en ook mezelf niet, maar ik denk dat het een spannende tocht gaat worden. 

https://m.youtube.com/watch?v=HufZBinjXew

Deepa vind het erg jammer dat ik al weer weg ga. Ze wilde net haar engels met mij gaan oefenen. Wellicht kom ik weer terug in Banepa, ik weet het niet. Door de wijziging in het programma ligt nu alles weer open. Ik moet zeggen ik heb het hier prima en het uitzicht vanuit m'n kamer is prachtig. Maar Banepa zelf is niet een hele gezellige plek ofzo. Ik liep van de week een rondje en even naar de supermarkt en toen dacht ik echt van: moet je mij hier nu zien lopen: vieze straten, stank, rommel op straat, stinkende, toeterende bussen, vieze vrachtwagens, veel dezelfde flutwinkeltjes, kuilen en plassen in de weg en Nepalezen die mij argwanend aanstaren omdat ze hier bijna nooit een westerling zien. Gelukkig beginnen ze wel te lachen als ik tegen hun lach. Maar verder geen enkele gezelligheid. Nou ja, het is onderdeel van de experience zullen we maar zeggen, maar het zijn wel momenten dat ik met weemoed terug denk aan Siem Reap. 
Marijke en ik zullen een maand in Salleri blijven. Dat wordt weer back to basic: toilet buiten, geen douche, alleen koud water en de wifi op 45 minuten loopafstand. Marijke en ik gaan engelse les geven in een klooster. Mij is gevraagd of ik ook nog health lessen wil geven en eerste hulp lessen aan de monniken, want daar is behoefte aan. Dat klinkt erg leuk! Het klooster ligt op 45 minuten lopen vanaf het gastgezin. En verder kunnnen we misschien nog een korte trekking doen, ik hoop het. Volgens mij wordt het wel een leuke tijd.Volgende week schrijf ik als het goed is mijn blog daar en hoop het te kunnen uploaden in de wifi........ 

Ik ga de familie es even gedag zeggen en kijken of ze opa en oma hebben mee genomen. Tot volgende week!!