Afscheid van Salleri en een jeeptocht van 12 uur

                                       
Namaste allemaal,         

Inmiddels weer in Kathmandu vanaf afgelopen vrijdag. Ik verblijf weer in hetzelfde gastgezin als mijn eerste dagen in Pepsi Cola (de naam van de wijk), bij Junee. Ik deel nu een kamer met Nancy, een Amerikaanse vrouw van 67 en ook Max verblijft in het huis (23 jaar, Nederlander). Gisteren lekker op het dakterras een biertje gedronken (Nancy en Max drinken ook een biertje). De temperatuur in Kathmandu is behoorlijk gestegen: geen vest of sjaal meer nodig 's avonds :). 
Maar goed, voor het zo ver was eerst vrijdag een vreselijke jeeptocht gehad;
De jeep zou ons om 5.30 uur beneden aan de weg oppikken. Dus om 4.30 uur de wekker gezet. Even opfrissen, laatste spullen inpakken, kopje thee en Maya gedag gezegd (weer een afscheidssjaal gekregen, daarover later meer). Toen met Nouri, Binita en de vrouw die dagelijks bij de familie op het land werkt naar beneden gelopen. Binita droeg 2 zakken aardappelen die ook mee moesten met de jeep (1 voor de vrouw die de familie helpt en die ook mee ging in de jeep naar Kathmandu en 1 voor de broer van Nouri, Gelu, die bij VSN werkt). Uiteindelijk kwam de jeep pas om 6.30 uur, een uur later. Wij, Marijke, de vrouw en ik moesten op de achterbank zitten, waar al een nepalese jongen zat. Dat was echt erg! We zaten echt enorm krap. Op de heenweg zaten Marijke en ik ook op de achterbank, maar toen zaten we er met z'n tweeën en toen zaten voor ons 3 Nepalezen en nu 4. We zaten nu dus met 10 mensen in een jeep. Er was geen enkele plek voor een tas (de grote rugzak wordt boven op het dak gebonden), dus ik zat opgepropt tussen het raampje (gelukkig) en de vrouw, tas op schoot, de elleboog van de vrouw in m'n zij en m'n knieën gedrukt tegen de stoel voor mij. Ik vond het echt verschrikkelijk. De eerste twee uur heb ik alleen maar vreselijke gedachten gehad als van: als er iets gebeurt kan ik er niet uit, o jee, niet vergeten te ademen, het is hier prachtig, maar ik kan er niet van genieten en dat soort dingen. En dan rijd je dus op allemaal smalle wegen slingerend met haarspeldbochten, waar een tegenligger er amper langs kan,al toeterend om tegenliggers te waarschuwen, want die zie je natuurlijk niet en op wegen die af en toe geen wegen zijn, maar alleen maar stoffige zandpaden met stenen en kuilen. Dus ook niet echt ideale omstandigheden voor een fijn ritje. Ik was op een of andere manier niet in staat m'n gedachten te verzetten. Wilde graag muziek gaan luisteren als afleiding, maar het was niet mogelijk om m'n MP3 speler uit m'n tas op m'n schoot te pakken, daar was gewoonweg geen ruimte voor. Ik kreeg het steeds benauwder, vooral van m'n eigen gedachten. En er was geen mogelijk een beetje te gaan verzitten als ik een knie of een heup voelde. Wat een toestand. Na 2 uur konden we gelukkig de jeep uit. Alle ledematen weer een beetje op- en uitgeschud en daarna gingen we weer verder in dezelfde houding als voorheen. Met muziek op m'n oren was ik eindelijk na een uur een beetje relaxed geworden. Pffffff.......... Daarna zijn we nog 2 keer uit de jeep gelaten, voor lunch en voor nog een stop. Normaal duurt de reis naar Kathmandu 10 uur. Er leek geen eind aan te komen. Op een goed moment kwamen we door Banepa, waar ik voorheen zat bij Simon en Deepa. En tjee, wat een rommel zeg in Banepa! Echt een puinhoop, allemaal troep op straat. Dat was de laatste keer natuurlijk ook al zo, maar nu na Salleri, waar het zo schoon en groen was, was het zo'n verschil. Ik dacht echt, tjee heb ik hier twee weken rond gelopen? Wat een zooi. Vanaf Banepa is het normaal gesproken nog 3 kwartier naar Pepsi Cola in Kathmandu. Dus dan zouden we om half 5 bij Junee kunnen zijn. Maar, ja hoor, komen we dus vlak na Banepa in een file, die geduurd heeft tot bijna bij ons huis. Echt gekkenhuis het verkeer hier! Half 5 ging helaas niet lukken.
Op een gegeven moment stopte de jeep langs de kant. De vrouw die naast mij zat zag daar klaarblijkelijk een bekende staan, misschien een familielid, geen idee, de vrouw sprak geen woord engels en ze ging helemaal uit haar dak. Dus ze wilde bijna over de stoel voor haar klimmen. Dus ik de mensen voor mij gevraagd of ze alsjeblieft uit wilden stappen zodat die vrouw er uit kon (de stoel moest eerst naar voren geklapt voordat je er uit kon). Dat ging lekker traag allemaal, ik dacht die vrouw drukt mij nog plat. Eindelijk kon ze er uit! Bleek dat de overige mensen er hier ook uit moesten. Dus alle bagage van het dak. Marijke en ik moesten er weer in van de chauffeur. Bleek later dat wij er toch uit moesten. Stond er een andere jeep die ons naar Pepsi Cola zou brengen. Dus wij weer verder met de andere jeep. Gelukkig waren we er toen bijna. Deze jeep stopte bij Pepsi Cola en ging ons niet naar Junee brengen. Dus wij ook deze jeep uit met bagage en zware zak aardappelen. De chauffeur bleek telefonisch contact te hebben met Gelu van VSN. Dus die kwam er vervolgens aan op z'n brommer. Hij heeft voor ons een taxi aangehouden voor uiteindelijk gelukkig het laatste stukje. Gelu heeft de zak aardappelen van z'n broer mee genomen op de brommer. En zo waren we om kwart voor 7 bij Junee!! Tjonge, wat was ik blij! Wat een toestand. Een bijzondere Nepal experience.......

Dus nu weer een beetje in de bewoonde wereld. Na Salleri toch echt weer heel anders. Een heel ander gastgezin, veel rijker, een mooi huis met een mooie keuken, gordijnen in de slaapkamer, een badkamer binnen, een warme douche en een winkeltje op de hoek van de straat. Wat een enorm verschil met de leefomstandigheden van Nouri.
Ik heb in Salleri enorm genoten, want het was er zo mooi. En juist die leefomstandigheden zijn zo bijzonder om mee te maken. Heerlijk om wakker te worden met fluitende vogeltjes en verder geen enkel geluid, met uitzicht op de bergen en heerlijk om een beetje te rommelen in de groentetuin.  We hebben ook vreselijk gelachen om het engels van Nouri, dat niet echt geweldig was. Als we er niet meer uitkwamen dan kon Binita ons gelukkig helpen. Wat een ontzettend lieve mensen! En wat een harde werkers! Ze hebben zo goed voor ons gezorgd. Ik heb er heerlijk gegeten! In het gastgezin waar ik nu weer zit krijgen we 's morgens en 's avonds dahl baht, dus rijst met linzenprutje en gebakken groenten. Niks mis mee hoor, heerlijk, maar af en toe momo's, samosa en noedels is toch wel heel lekker. De laatste avond hebben we nog momo's gemaakt, omdat Nouri wist dat dat een van mijn favorieten is. En aangezien het een heel werk is om het te maken hebben we geholpen met het vouwen van de momo's. Er gaat een vulling in de momo's die Maya eerder al had gemaakt, vervolgens maakt zij deeg en daarvan rondjes en die worden dan gevuld en tot momo gevouwen, iets dat best nog lastig is. Daarna gaan ze in de stoompan. Dan komt er nog een sausje bij van ui, knoflook en tomaat. Het was erg leuk om samen de momo's klaar te maken. Op de laatste avond hebben we de familie nog wat kadootjes gegeven: een flesje rum, glaasjes, omdat we de roxy (rijstwijn) iederee avond in een theekopje geserveerd kregen, chocolaatjes en voor Banita en Pemba een hoelahoep. Ze waren er erg blij mee.

's Middags voor de laatste keer in het klooster bij de monniken geweest. Wat was het leuk om daar les te geven! Het enige wat jammer was dat op de meeste dagen meerdere monniken naar een pucha waren. We hadden de gezondheidslessen steeds uit gesteld in de hoop dat er later meer monniken zouden zijn, maar het bleef er bij 4, 5, 6 of 7. En de teacher was er ook al die tijd niet. Die hebben we pas de laatste 2 dagen gezien. Dus er was ook niemand om de lessen een beetje te vertalen. Ik was een heel verhaal aan het houden over wat je nodig hebt om gezond te blijven, en wat je schoon moet houden om niet ziek te worden en een heel verhaal over bacteriën en dat je die niet ziet, maar dat ze je wel ziek kunnen maken. En over vliegen, dat die ook bacteriën met zich mee dragen. En de monniken zaten me aan te kijken alsof ze niet wisten waar ik het over had.   
Daarna gingen we buiten bij de kraan handen wassen. Een wat oudere monnik wist hoe je dat goed moest doen en die heeft het inderdaad goed voor gedaan. Daarna gingen de overige monnikjes zich uitgebreid wassen bij de kraan met zeep, niet alleen de handen, maar ook de ogen, de oren, het haar (wat ze bijna niet hebben) en vroegen ze aan mij of ze het zo goed deden. Dus kennelijk hadden ze toch iets opgestoken van de les. 
Daarna nog tandenpoetsles. Bleken 3 monniken geen tandenborstel te hebben, die ze nog even snel bij een naast gelegen winkeltje gingen kopen. Dat was in ieder geval al winst. En zo stonden ze uitgebreid hun tanden te poetsen met z'n allen. 
De volgende dag zaten we buiten met 3 monnikjes te dobbelen (de geplande les hadden we geskipt omdat er maar 3 monnikjes waren en ze het dobbelen erg leuk vonden) en toen zat er een vlieg op de arm van een van de jongens. Toen zei hij: ' oeh, bacteria on my arm' . Die had in ieder geval nog iets opgestoken van de les van de dag er voor.
De laatste dag nog wondverzorging gedaan met de aanwezige monniken. 
En toen was het tijd voor afscheid. Een gewoonte in Nepal is om bij een afscheid een sjaal mee te krijgen. En zo kregen we van iedere monnik een sjaal.

In Salleri zijn we in totaal 2 westerlingen tegen gekomen. Het waren Fransen en zij waren ook vrijwilligerswerk aan het doen bij een government schooltje. Dus voor de allerarmsten, die geen private school kunnen betalen. We hebben ze 's middags nog opgezocht bij het schooltje, dat was niet heel ver bij ons vandaan. En de volgende dag zijn ze einde middag nog bij ons komen kaarten. Het huis waar zij verbleven was 4 minuten lopen van ons huis. 

En nu ga ik aanstaande donderdag dus naar Pokhara. Ik zal even uitleggen hoe VSN in elkaar zit, want ik krijg veel vragen over het feit dat ik nu steeds op verschillende plekken zit. 
VSN heeft een site (https://www.vrijwilligerswerknepal.eu) en daarop is te zien op welke plekken in Nepal je welk vrijwilligerswerk kunt doen. Dit loopt uiteen van medisch, weeshuis, lesgeven, vrouwenempowerment en een bouwproject. Je kunt lang op een plek blijven, maar je kunt dus ook als je langere tijd in Nepal bent op verschillende plekken vrijwilligerswerk doen. Dus ik heb van te voren per mail bij ze aangegeven waar mijn belangstelling naar uit ging en op welke plekken ik wilde verblijven. Aan de hand daarvan hebben zij een programma voor me opgesteld. In eerste instantie zat Pokhara daar niet bij. Maar later bedacht ik dat ik het toch wel zonde vond om niet naar Pokhara te gaan als ik in Nepal was. VSN is heel flexibel en passen het programma aan de wensen van de vrijwilliger aan. Dus dat is heel fijn. 
Vandaar dat ik dus nu naar Pokhara ga. Ik ga daar weer helpen met de engelse les bij kleine kinderen. Morgen loop ik nog even langs het VSN kantoor hier in Pepsi Cola om te overleggen of ik er ook nog andere dingen kan doen.
Zoals ik ik m'n vorige blog schreef ben ik dan uiterlijk 20 juli weer terug in Pepsi Cola waar ik Fanny en Sheng dan ontmoet. 
En wat er daarna gaat gebeuren weet ik zelf nog niet. Dat moet ik nog maar even overleggen. Het is dan inmiddels bijna augustus. Mijn tijd bij VSN loopt tot 10 september. Geen idee wat en of ik daarna nog iets wil in Nepal. Misschien ben ik er tegen die wel klaar mee en kom ik terug naar Nederland. Er was nog een plan om misschien nog naar India te gaan naar iemand die ik ooit heb ontmoet tijdens een groepsreis in India. Zij heeft in Varanasi een project opgezet en zij kan mijn hulp goed gebruiken. Geen idee, ik heb haar niets toegezegd. En ik weet echt niet of ik daar nog zin in heb. Het einde van mijn reis voor nu dus nog helemaal open. En ook hier ben ik me er van bewust dat het toch heel fijn is dat ik keuze's kan maken en dat er ook in Nederland altijd een bedje voor mij beschikbaar is bij mijn lieve familie. 

Voor nu eerst nog maar even genieten van het mooie Nepal. Donderdag op naar weer nieuwe ervaringen!

Voor jullie allemaal een knuffel! Tot volgende week!