Een lief gastgezin en ontroerende straatkinderen

13 mei 2017 - Banepa, Nepal

   
Namaste, hoi allemaal,            


Het is vandaag zaterdag. Ik begin alvast met het schrijven van mn blog. Ik weet niet wat er morgen weer gebeurt en anders wordt het net zo'n gestress als vorige week. Haha, en stress ken ik niet meer, dus dat wil ik ook niet hebben (nou ja als gestress om het blog het ergste is......) nee maar serieus, ik ben best wel ontstrest inmiddels. En ik moet zeggen, dat is heerlijk! Ik voel me zeer relaxed en heb het gevoel alles wel aan te kunnen. Leef eigenlijk best wel met de dag, ben amper bezig met de volgende dag of de volgende week en maak me eigenlijk nergens druk om. Nou ja, alles kan ook zo weer veranderen natuurlijk..... o ja, en ik was eergisteren wel een beetje gestrest toen we met 7 volwassenen en 7 kinderen in een busje over een weg vol met kuilen een uitstapje hadden, maar dat vertel ik straks. Niet helemaal relaxed dus...... ;)

Afgelopen week nog een dag met Nabin op stap geweest. We zijn naar Patan geweest, dat ligt tegen Kathmandu aan, maar is wel weer een aparte plaats. Omdat ik geen zin had in een uitpuilende bus zijn we weer met de taxi gegaan. In Patan zijn heel veel tempels. Het overgrote deel hiervan is echter beschadigd door de aardbeving van 2 jaar geleden. Een ramp voor het land sowieso. Ook omdat er geen toeristen meer kwamen. Nu is dat inmiddels weer op gang en de tempels worden allemaal gerenoveerd. Verder is het een mooi plein in een rustige wijk met allemaal straatjes waar je kunt slenteren, maar Nabin en ik deden dat niet. We gingen weer terug met de taxi. De laatste taalles ook gehad, dus nu blijven oefenen. Handig is dat ik hier met de kinderen ook kan oefenen, omdat hun engels heel goed is.

Toen ik weer terug was even naar mijn ouders gebeld en er geschiedde een wonder: Dauwe wilde met me praten! (Hij is iedere dinsdag bij mn ouders). Het eerste wat hij zei: tante Karine, je komt toch nog wel terug he? Dan smelt je toch? Hij vind het nu misschien wel lang genoeg geweest. En toen hoorde ik m'n vader: ze komt terug maar dat duurt nog heeeel lang. Ik wist niet of hij dat meer tegen Dauwe zei of tegen zichzelf.... En toen vertelde Dauwe dat er over een paar dagen een baby komt en dat dat een broertje is en dat hij alleen nog niet de naam van de baby wist. Als de baby er is zal Dauwe mij bellen om de naam van de baby te vertellen. 

Inmiddels ben ik in Banepa. Ik ben hier woensdag heen gebracht door Bajhil en een chauffeur. Na 3 kwartier waren we op de plek van bestemming. Een nieuw gastgezin. Hier wonen Simon en zijn vrouw Deepa en hun dochter Xasper van 4. Verder wonen er 6 straatkinderen. Ze zijn dus geen wees, hebben nog 1 of beide ouders, maar komen uit probleemgezinnen waar armoede en/of alcoholverslaving aanwezig zijn. Sommige van hen waren nog nooit naar school geweest voordat ze bij Simon en Deepa in huis kwamen. Verder zijn ook de opa en oma van Simon in het huis aanwezig. Zij wonen in India en zijn nu tijdelijk hier omdat opa ingesteld moet worden op hartmedicatie. Ze zijn beiden 84. Opa heeft maar 1 gezichtsuitdrukking wat er ook gebeurt. Op zich een vrolijke gezichtsuitdrukking, maar ik vraag me af in hoeverre alles nog bij hem binnen komt. Woensdagavond kwamen ook nog een oom van Simon en diens vriendin logeren 2 nachten, dus ik zat wel meteen in een heel vol huis met allemaal nieuwe gezichten. Beneden is de kinderopvang/ kindergarten. Daar komen overdag 40 kindertjes. Omdat er nu verkiezingen zijn in Nepal is het 4 dagen holiday. De kinderen komen dus pas weer maandag. Normaal duurt het weekend in Nepal maar 1 dag, de zaterdag. De zondag is weer een gewone werkdag.
Dus ik heb nu ook holiday. De kinderen hier in huis zijn in de leeftijd van 8 tot 13. Ik dacht dat ik voor hun moest zorgen, maar in plaats daarvan zorgen ze heel goed voor mij! Ze zijn ook gewend om te helpen in huis. Ze helpen met het klaarmaken van de maaltijd en na het eten wassen ze af. Vanmorgen waren ze de keuken aan het schoon maken. Als Simon en Deepa er niet zijn maken ze voor mij een kopje thee. Dus nou ja, dan maar leuke dingen met ze doen. De eerste middag werd ik meteen afgemat met badminton, hoelahoepen, kegelen en touwetje springen. Gisteren hebben we anderhalf uur buiten diverse balspelen gedaan waarbij ik me ook suf moest rennen. Ik hoop hiermee meteen een beetje van m'n Cambodja-buikje af te komen. Aan de andere kant krijg ik hier zo veel te eten dat ik dat ook weer betwijfel. 's Morgens krijg ik ontbijt op bed: een kopje thee met een roti (ik heb de koffie dan al op die ik lekker op mn bedje op drink), daarna om een uur of 10 -11 volgt de volgende maaltijd: rijst met dahl en een groenteprutje. De rijst wordt voor me opgeschept en dat is een hele berg, dus het is een flinke maaltijd. En dan 's middags een kopje thee met knabbeltjes of zoals gister een schaaltje yoghurt met knabbeltjes. 's Avonds wordt er best uitgebreid gekookt. Simon had wijn en bier in huis gehaald en we hebben uitgebreid zitten tafelen. Gefrituurde uienballetjes, patatjes, komkommer, pindaatjes gemengd met ui, koriander, lemonjuice en olie, aardappelpannenkoekjes en groente. De groente wordt ook altijd gebakken in best wat olie. Dus nou ja, ik weet niet zeker of ik hier van dat buikje af kom...... wat wel fijn is dat de temperatuur zo is dat je buiten wel wat kunt doen. In Siem Reap was je werkelijk waar helemaal nat als je een paar passen had gelopen. Gisteren ben ik met Kala, 1 van de kinderen naar een tempel gelopen en weer terug, dat was een wandeling van anderhalf uur. Heel lief trouwens dat ze dat met mij gedaan heeft, ik had het anders nooit kunnen vinden. En vanmiddag ben ik de berg achter het huis op geklommen, een half uur heen en een half uur terug. Bij het beklimmen echt duidelijk te merken dat mijn conditie niet is wat het is geweest. Maar ja, in Amsterdam de hele dag fietsen, 2 per week naar de sportschool en 1x per week yoga, en nu al maanden amper beweging, dat merk ik dus wel. Aangezien ik in september waarschijnlijk nog een trekking wil gaan doen moet ik m'n conditie wel een beetje gaan opbouwen. En nu heb ik enorme spierpijn in m'n bovenbenen.....

Simon en Deepa en de kinderen zijn werkelijk waar allervriendelijkst. Simon verwacht van mij niet dat ik help in huis, hij vindt mijn aanwezigheid al voldoende waardevol. Ik voel me af en toe wel een beetje bezwaard omdat werkelijk alles voor me gedaan wordt. Ook oma gebaart me steeds vooral te gaan zitten, ik mag niet eens zelf m'n bordje op het aanrecht zetten. Verder is het natuurlijk wel de bedoeling dat ik me een beetje ga bezighouden met de kinderen in de kindergarten. Daarover volgende keer meer. 

Donderdagmiddag zijn we met de hele familie op pad geweest. Simon heeft een heel klein rood busje waarmee hij een aantal kinderen van de kindergarten ophaalt en weg brengt. Daar gingen dus donderdag 7 volwassenen in en 7 kinderen. De kinderen zaten op de grond en 1 voorin met de versnellingspook tussen zijn benen. De wegen hier zijn verschrikkelijk, dus we gingen door kuilen, over stenen richting een plaats waar een hangbrug over een rivier hangt. Ik kreeg meteen een dejavu van de tuktukambulance in Chuck en zat totaal niet meer ontspannen. Daarbij was het ook nog snikheet in het busje. Wat was ik blij dat we er waren! Simon zag kennelijk dat ik niet helemaal relaxed had gezeten en zei dat ik op de terugweg beter voorin kon gaan zitten. Dat was inderdaad beter. 
De hangbrug was inderdaad een mooie plek. Daar nog wat plaatselijke lekkernijen gegeten die ik beleefd heb afgeslagen omdat het waarschijnlijk al de hele dag op het kraampje had gelegen. En Xasper kreeg een bellenblaas. Simon had het busje aan de kant van de weg gezet. Wij zouden een stuk lopend terug gaan. Wel zat opa inmiddels in het busje. En toen kreeg Simon het busje niet uit de greppel. En opa zat stoïcijns in het busje, vertrok geen spier, zoals altijd, ik vond het zeer komisch. Uiteindelijk stond het busje weer op de weg en zijn wij gaan lopen. Verderop nog van een mooi uitzicht genoten. Daarna zijn alle kinderen en ik nog een stuk terug gelopen, allemaal hand in hand. Het is daar werkelijk prachtig! De zon ging net onder en scheen prachtig op de bergen en in het dorpje ging je jaren terug in de tijd. Verderop pikte het rode busje ons weer op. Een geslaagd uitje. 

Vandaag is de familie, behalve de kinderen, naar de kerk in Kathmandu. Hier gaan zij iedere zaterdag heen. De kinderen gaan nooit mee want die zijn allen Hindoe. Simon had nog aangeboden om me mee te nemen en me in Kathmandu te droppen, maar ik vind het hier eigenlijk wel prima en Kathmandu zit ik straks nog lang genoeg. De kinderen hebben me voorzien van ontbijt en lunch, t is ongelofelijk, ik word veel te veel verwend! Verder hebben zij gebruik gemaakt van mijn IPad om allerhande muziek en filmpjes te bekijken op youtube. Dat is iets wat ze hier niet hebben, dus ze waren er erg blij mee. Verder hebben ze alle bekenden op facebook opgezocht, de moeder en de zus van Rupes, en de moeder van Kala die ze niet konden vinden en een vrijwilliger die hier ook is geweest (ik wist zijn achternaam omdat hij nu de vrijwilligerscoordinator van VSN is in Nederland), Simon en mijn facebook met alle foto's. 

Marijke is de vrijwilliger die ik heb ontmoet in het vorige gastgezin. Zij gaat 23 mei naar Salleri. Dat is een bergdorp vlakbij de mount Everest. Ik had dat dorp ook op mijn verzoek op mijn programma staan, alleen zou ik een paar weken later gaan dan Marijke, waardoor we er dan nog 3 dagen samen waren. Marijke stelde voor om samen naar Salleri te gaan, wat ik eigenlijk wel een goed plan vond. Het is ook nog es 10 uur in een jeep er naar toe, dus dan zit je niet zo alleen in de jeep. Ik heb de vraag bij Bajhil neer gelegd. Hij gaat het even overleggen en laat het me maandag weten. Ik hoop dat het lukt! 

De zon gaat hier inmiddels onder. Dat betekent voor hier ook dat het dan gaat afkoelen. 's Avonds heb ik lange mouwen aan, iets wat ik 6 maanden lang niet heb aan gehad. Hier begint over een paar weken het regenseizoen. Het kan hier dan flink regenen. Trekkingen in de bergen zijn dan niet mogelijk. Ook de route naar Salleri kan dan lastig worden en landslides komen ook voor. Misschien ook beter als ik dan deze maand naar Salleri kan ipv nog een maand te wachten.......Aan de andere kant stijgt nu ook de temperatuur. In de winter kan het hier echt koud zijn, maar dat hebben ze dan net gehad. 

Even ter info: mijn nieuwe neefje blijft tot nu toe lekker zitten waar hij zit...... was gisteren uit gerekend.

Verder wil ik iedereen bedanken voor alle reacties op mijn blog, via het blog, de mail of de app. Fijn dat het blog nog steeds gelezen wordt!!
Vooral de reacties op het verhaal over Isa waren heel fijn. Inmiddels is het verdriet een beetje gezakt en begint het een heel klein beetje te wennen dat ze er niet meer is. Ik heb gelukkig veel foto's op m'n telefoon en IPad dus ik zit nog regelmatig naar haar te kijken. Ik heb Eva gesproken. Zij en Kim zijn af en toe nog steeds in tranen omdat ze Isa zo missen. Zij waren ook bang dat ik hun iets kwalijk zou nemen. Ik heb Eva er van overtuigd dat dat geen moment in me is opgekomen. Ik heb nooit aan hun zorg getwijfeld. Het is gewoon pech. Voor mij maakt het een hoop goed dat Isa op het laatste moment in de goede handen van Saske is geweest, dat Isa daardoor niet lang heeft geleden en dat zij op een waardige manier naar haar laatste rustplaats is gebracht. 

Volgende week meer nieuws uit het mooie Nepal.
Heel veel knuffels weer voor jullie vanuit hier!!
 

Maak je reisblog advertentievrij
Ontdek de voordelen van Reislogger Plus.
reislogger.nl/upgrade

Foto’s

4 Reacties

  1. Mieke:
    13 mei 2017
    Wat schrijf je leuk ik heb de andere verhalen nog niet kunnen lezen maar vind dit al leuk snel even de andere verhalen lezen dan weet ik een beetje waar je begonnen ben groetjes
  2. Karine:
    14 mei 2017
    Dank je Mieke, nog maar 28 te gaan...... ;)
  3. Blanche:
    15 mei 2017
    Hoi Karine, je schrijft heel erg goed, je hebt echt talent (ga er wat mee doen) ! Ik heb veel te weinig gelezen van je blog, sorry: ik zit wel in de stress en dat is niet goed, zoals jij je beseft. De vriendelijkheid (voor ons ongekend, er is geen woord voor) die jij in Nepal ervaart is mij bekend. Na zoveel jaren weet ik het nog en die ervaring gaat nooit meer weg. Ik heb bewondering voor je wilskracht. En ja...Isa is pijn...dat duurt een tijd. Denk je dat je ondanks je blog je ervaringen kunt delen? Zie je, Blanche
  4. Karine:
    16 mei 2017
    Je bent een lieverd Blanche. Pas goed op jezelf! Ik ga volgende week met een leuke vrijwilliger naar Salleri, dan kan ik alles weer delen.....