Otres beach, de eilanden en de gruwelijkheden van de rode khmer

17 april 2017 - Koh Rong Sanloem, Cambodja

Hallo allemaal,

Inmiddels aangekomen op Koh Rong Samloen. Een zeer rustig eiland waar we een bungalowtje aan zee hebben. Er is alleen wifi in het restaurant, dus daar zit ik nu te typen. Na Chi Phat hebben we nog 3 verschillende plekken aangedaan. De stranden lijken op niets meer zoals ik Cambodja ken en zou eigenlijk overal kunnen zijn. Maar wel prachtige plekken gezien! Na Chi Phat zijn we eerst naar Otres beach gegaan. Dit is een strand van Sihanoukville. Een beetje een hippiestrand met allemaal restaurantjes en barretjes aan het strand met bijbehorende ligbedden en rotan zitjes. We hebben daar niet veel meer gedaan dan een beetje zwemmen, drinken en lekker eten. Echt een geweldige schotel gehad met fried gamba's, fried fish en kleine inktvisringetjes. Daarna lekker blijven hangen met een paar biertjes en terug naar het hotel met een tuktuk.     
Op het strand van Otres kwamen een cambodjaans mevrouwtje tegen die ons van alles te bieden had: armbandjes, pedicure, massage en ontharing. Dat ontharen doet ze met een touwtje. Dus ze begon tegen mij kijkend naar mijn benen : 'oh my God! Much hair! Oh my God!'  Oké, ik had m'n benen al even niet geschoren, dus haar constatering was prima. Maar het was natuurlijk ook onderdeel van haar verkooptechniek. Ze wilde mijn benen ontharen met een touwtje! Daar ben ik maar niet aan begonnen. Daarna werden de benen van Hanneke aan een grondige inspectie onderworpen. ' You have boyfriend? I can give you boyfriend.' Zelfs dat hoorde kennelijk bij haar verdiensten. De volgende dag kwamen we haar weer tegen, inmiddels met geschoren onderbenen. Toen heb ik haar m'n nagels maar door haar laten lakken, die waren wel weer aan een opknapbeurt toe. Zij blij, ik blij. 
De dag daarvoor bij het hotel een heerlijke pizza gegeten uit de houtoven. Kortom, culinair gezien was het prima op Otres Beach. Na 2 dagen zijn we naar Koh Ta Kiev gegaan. Een klein eiland, met alleen 3 accomodaties en verder niets. Stroom alleen af en toe via een aggregaat, geen wifi en alleen een bucket  shower. Uit bed zo de zee in. T was werkelijk een paradijsje. Voor lunch en diner, wat je moest nuttigen bij de accomodatie want verder was er niets, kon je kiezen uit 2 maaltijden. Werkelijk een culinair hoogstandje. Dus daarmee was het ook nog genieten. We sliepen in een dorm met 10 bedden met een klamboe. 
 
We zijn nog begonnen aan een wandeling door de jungle naar een vissersdorp. Het zou 3 kwartier lopen zijn. Na 3 kwartier zagen we nog niets dat op een vissersdorp leek en het was best afzien in de hitte. Toen hebben we besloten weer terug te gaan. Kwamen we ergens halverwege een bordje tegen naar het vissersdorp, dat we alledrie gemist hadden! We liepen dus helemaal niet op het goede pad. Goed dat we terug gegaan zijn. We hadden in ieder geval onze workout weer gehad. 
En nu dan op Koh Rong Samloen. Vanaf Koh Ta Kiev moesten we eerst weer op een houten boot naar Otres beach wat een uur duurde. Daarna met een tuktuk naar Serenpidity beach, daarna met een fast ferry naar Koh Rong Samloen. Wimjan was op de houten boot al misselijk geworden, in de speedferry werd hij een soort van groen en geel. De boot zat ook vol met Cambodjanen die helemaal door het dolle waren. Ze gingen waarschijnlijk naar het eiland vanwege Khmer Newyear, dat hier groots gevierd wordt en zeker 3 dagen duurt. Wij hebben er niet veel van mee gekregen, maar in Siem Reap bijvoorbeeld was het een groot feest. Na een uur meerden we aan bij de pier van Koh Rong Samloen. 
Gisteren hebben we een stuk door de jungle gelopen naar sunset bech aan de andere kant van het eiland. Ook dat was weer flink zweten, maar zeker de moeite waard. Een idyllisch strand met hangmatten en een restaurantje. Dus hier ook weer chillen. Tja, het levert verder geen leuke verhalen op voor jullie, maar het is wel even fijn zo. 
Overmorgen gaan we weer met het busje naar Phnom Penh, waar Hanneke en Wimjan de volgende ochtend vroeg hun vliegtuig nemen naar Bangkok. En dan zit onze tijd samen er op. Veel te snel gegaan! Ik heb inmiddels besloten dat ik 2 weken in Siem Reap blijf. Voor mij is dat prima en lekker vertrouwd en dan kan ik rustig afscheid nemen van 6 maanden Cambodja. 
Op m'n vorige blog had ik niet veel tijd meer voor de geschiedenis van de Rode Khmer en onze ervaringen op de Killing Fields en bij de S21 gevangenis. Ik kwam een stukje tegen dat iemand erover geschreven heeft. Ik heb dit gekopieerd en geplakt. Het is goed beschreven van wat wij ook gezien hebben en hoe afschuwelijk deze periode voor Cambodja is geweest. 

De gruwelijkheden van het Rode Khmer regime          

In april 1975 - pas veertig jaar geleden! - veroverde het communistische Rode Khmer leger de hoofdstad Phnom Penh van de regeringstroepen. Onder leiding van Pol Pot, wilde het rode Khmer regime Cambodja veranderen in een zelfvoorzienende, puur agrarische samenleving. Na Cambodja te hebben ingenomen, werden dan ook alle scholen, ziekenhuizen, banken, fabrieken, kantoren en andere sociale instellingen gesloten. Bovendien werden alle grenzen gesloten, werden religies verboden en werd er geen persoonlijke bezittingen meer toegestaan; alles was in handen van Angkor, de staat. 

De inwoners van Phnom Penh en andere steden werd verteld dat de gehele stad geëvacueerd moest worden voor mogelijke Amerikaanse bombardementen en dat zij binnen 2-3 dagen weer terug zouden mogen keren naar hun huizen. In werkelijkheid werden alle 'new people' (stedelingen) eenmaal buiten de stad verplicht om in lange stoeten naar collectieve boerderijen (werkkampen) op het platteland te lopen. Alleen hierbij kwamen al honderdduizenden mensen om het leven, voornamelijk zieken, ouderen en kinderen. Op deze collectieve boerderijen werd iedereen verplicht om dag in dag uit van 's morgens vroeg tot 's avonds laat op het land te werken. Om Cambodja zelfvoorzienend te maken, moest de opbrengst van ieder stuk land drie keer zo groot zijn als voorheen; onmogelijk voor de 'new people' die totaal geen verstand hadden van het verbouwen van rijst en groenten. Veel werknemers kwamen dan ook om van de honger, uitputting, ziekte of als het gevolg van martelingen. Op het weigeren van werk, proberen te ontsnappen en het stelen van de staat, zoals bijvoorbeeld het plukken van een appel of het vangen van een vis, stond de doodstraf.

(Potentiële) tegenstanders van het Rode Khmer regime werden systematisch uit de weg geruimd. Als vijanden van de staat werden onder andere gezien: voormalig Cambodjaanse bestuurders; intellectuelen, zoals geleerden, mensen die een andere taal spraken, of mensen die simpelweg een bril droegen; artiesten; etnische minderheden; en praktiserend gelovigen. Zij werden gearresteerd, gevangen gezet, ondervraagd en gemarteld en uiteindelijk geëxecuteerd. 

De Tuol Sleng gevangenis, ook wel S-21 genoemd, was één van de 150 geheime gevangenissen waar deze vermeende tegenstanders en spionnen naartoe werden gebracht. De gevangenis is nog in precies dezelfde staat als toen het in 1979 door het Vietnamese leger werd ontdekt bij de bevrijding van Phnom Penh. Van de meer dan 20.000 gevangen die er vast hebben gezeten, hebben maar zeven het overleefd, waarschijnlijk omdat zij capaciteiten hadden die bruikbaar waren voor de gevangenisbewaarders. Alle andere gevangenen werden stelselmatig uitgehongerd en gemarteld, totdat zij (verzonnen) bekentenissen aflegden, waarna ze werden omgebracht; want "hen behouden was geen winst, hen verliezen was geen verlies". Martelingen bestonden onder andere uit verdrinken, verbranden, slaan, snijden, verkrachten, nagels uitrekken, ophangen, alcohol of zout in de wonden, en zelfs medische experimenten.

Eenmaal binnen bij het Tuol Sleng museum kregen we ieder een audioset waarmee we op vele verschillende punten op het terrein gesproken uitleg konden krijgen over wat er zich daar heeft afgespeeld. De route volgend, kwamen we eerst langs cellen en zalen waar de gevangen vast werden gehouden en op verschrikkelijke wijzen werden gemarteld. Aan de muur hingen foto's van doodgeslagen gevangenen zoals zij waren gevonden door de Vietnamezen. Verder waren er borden vol met foto's van gevangenen die in S-21 hebben verbleven. Evenals de nazi's, heeft ook de Rode Khmer een gedetailleerde administratie bijgehouden van zijn barbaarse praktijken; van iedere gevangene werd een gedetailleerd dossier bijgehouden.

 
Vandaag zijn we weer per tuk-tuk naar de Choeng Ek Killing Fields geweest net buiten Phnom Penh. Nadat gevangenen in de Tuol Sleng gevangenis hun (verzonnen) misdaden hadden bekent, werden ze zonder het zelfs te weten naar deze voormalige Chinese begraafplaats gebracht om te worden geëxecuteerd. Omdat kogels te veel geld kosten, werden de gevangenen simpelweg doodgeslagen met ijzeren staven; kinderen werden zelfs met hun hoofd doodgeslagen tegen een boom. Ook kinderen werden omgebracht om wraak te voorkomen; "niet alleen het gras, maar ook de wortels moeten verwijderd worden". De lijken werden vervolgens gedumpt in massagraven op het terrein. Verspreid over Cambodja zijn er 20.000 van zulke massagraven gevonden. In totaal zijn er meer dan twee miljoen Cambodjanen omgekomen in de vier jaar onder het Rode Khmer regime; dat was meer dan een kwart van de gehele Cambodjaanse bevolking.

Ook bij de Killing Fields kregen we weer een audioset en deze keer zelfs Nederlands gesproken. Met name de verhalen van getuigen en nabestaanden waren erg heftig om aan te horen. De gruwelijkheden die zich daar hebben afgespeeld zijn echt onvoorstelbaar en onmenselijk; hoe kun je dat je eigen volk aan doen, vroegen we ons af. In totaal zijn er meer dan 20.000 mensen omgebracht en begraven bij Chuong Ek. De tour volgend, kwamen we langs enkele geopende graven, nu slechts kuilen in de grond. Desalniettemin een erg trieste aanblik, wetende waarvoor zij hebben gediend. De meeste graven zijn echter ongeopend gelaten om de doden te laten rusten. Al lopend over het terrein, zagen we op verschillende plekken nog kledingstukken en zelfs botten uit de grond steken; door wind en regen komen er nog steeds resten aan het oppervlak tevoorschijn, "alsof de doden geen rust hebben". De audiotour eindigde bij het genocide-monument ter herinnering aan alle omgekomen Cambodjanen onder het Rode Khmer regime. In het monument zijn de schedels en beenderen uit de geopende graven te zien; bij de meeste schedels is duidelijk de inslag te zien waar zij zijn doodgeslagen - erg indrukwekkend.

In de gastenboeken bij het Tuol Sleng Genocide Museum en de Chuong Ek Killing Fields lazen we overal dat mensen schreven dat ze het onvoorstelbaar vinden dat dit ooit heeft kunnen gebeuren en dat we er alles aan moeten doen om dit in de toekomst te voorkomen. Met deze boodschap sloot ook de audiotour bij de Killing Fields af. Maar als je kijkt wat er nu in de wereld gaande is, zijn dat dezelfde praktijken als die zich hier hebben afgespeeld. In Syrië worden op dit moment ook hele dorpen uitgemoord; niemand die er ingrijpt. En over 20, 30 of 40 jaar lopen we daar misschien ook wel vol verbazing rond bij een toeristische herinneringsplek en vragen we ons dan ook weer af hoe dit ooit heeft kunnen gebeuren en waarom er niets is gedaan om dit te voorkomen.

 Na dit indrukwekkende verhaal ga ik jullie gedag zeggen. Wij nemen nog even een biertje op ons verandaatje. De zon gaat bijna onder. 
 

Tot gauw!!

Foto’s

1 Reactie

  1. Carolien:
    17 april 2017
    Oh wat heerlijk weer allemaal. Lekker genoten met zijn drietjes. En nu weer op naar je volgende avontuur.
    Sterkte met gedag zeggen en nog even 2 weken chillen