Nog meer nepaleze ervaringen

             
O,o, ik weet bijna niet meer waar ik moet beginnen. Wat een verhalen weer! Hoeveel wil een mens meemaken in 1 week tijd? T wordt zo veel dat zowel mijn geest als mijn lichaam van de week aan de rem trokken. Echt m'n allereerste echte dip gehad de afgelopen week. Ik ben natuurlijk al zo'n 9 maanden bijna dagelijks aan het denken 'oké, het is zoals het is, dit is Cambodja of dit is Nepal' en van de week was dat echt even op. Toen ik een belgische medevrijwilliger vertelde dat ik voor het eerst in bijna 9 maanden een echte huilbui had gehad ( nou ja, mijn tranen om Isa even buiten beschouwing gelaten) zei zij: ' oh, die had ik al in de eerste week'. Haha, tja, dan heeft het bij mij nog lang geduurd. 
Het was gewoon even alles met alles: het lang van huis zijn, de vele ervaringen hier in Nepal, niet langer dan 2 weken op 1 plaats geweest, even too much in korte tijd. Het bezig zijn met 'de nepaleze mentaliteit' en het missen van de warme en oprechte Cambodjanen, het gevoel het eerste vliegtuig naar Nederland te willen nemen. Eigenlijk gewoon best lastig om er woorden aan te geven. Toen Hanneke mij vroeg wat ik dan het meeste miste was dat toch wel op dat moment het met familie en vrienden lekker kletsen, iedereen weer zien, samen zijn, samen eten, samen een wijntje drinken, eigenlijk die 'gewone' dingen. En ach ja, mijn vader zei zo lief: ' in Amsterdam heb je ook wel eens een dag of een week dat je je niet geweldig voelt en ook dat gaat weer over'. En ja, zo is het natuurlijk ook, een mens kan zich nu eenmaal niet voortdurend gelukkig voelen, maar je moet er even doorheen (zonder je dierbaren om je heen)......
De Australische meiden gingen die dag weer aan de wandel en ik bleef 'thuis' om te relaxen na de flinke wandeling van de dag ervoor. AnnMarie was 's morgens haar was aan het doen en er zaten 6 Nepalezen onafgebroken naar haar te staren. Het voelt zo ongemakkelijk en zo als inbreuk op je privacy als je op die manier je onderbroeken moet wassen. Er waren 2 jongens op bezoek, die ook al de avond tevoren alle mogelijke moeite gedaan hadden een glimp op te vangen van onze kamers. Liepen steeds langs onze 'raampjes' en keken naar binnen. Toen AnnMarie en Edwina gingen wandelen had ik me buiten geïnstalleerd om lekker te gaan lezen. De 2 jongens bleven allebei onafgebroken naar mij staren. Ik vroeg de jongens of ze er mee wilden stoppen, maar dit haalde weinig uit. Ook terug staren deed ze wel even stoppen met hun vervelende activiteit, maar niet voor lang. DIbi en zijn vrouw waren nergens te bekennen, dus die konden de jongens ook niet corrigeren. Ik werd er gek van en het verstoorde compleet mijn geplande relaxdag. Dus toen besloot ik toch maar naar de wifi te wandelen en daar te gaan zitten. Toen ik weer terugkwam om een uur of 5 installeerde ik me weer buiten op een stoel. De jongste van de 2 jongens ging letterlijk met zijn stoel tegenover mij zitten om mij weer uitvoerig te observeren. En toen heb ik tegen de vrouw van Dibi gezegd, die er toen inmiddels wel was, dat ik het echt helemaal zat was met dat bekeken worden. De modus van ' het is wat het is en ik neem het zoals het komt' kon ik niet meer toepassen. Dus ik ben m'n kamer ingegaan en had daar een verschrikkelijke huilbui.

Vlak daarna kwamen de meiden terug en vroegen hoe mijn dag was geweest. Toen ik hun alles vertelde zeiden zij uiteindelijk ook dat ze helemaal klaar waren met het gastgezin en met de mensen die daar steeds aanwezig waren. En dat ze sowieso wel klaar waren met Nepal ( na een maand al!) Ik was zo blij dat zij met hetzelfde gevoel rondliepen als ik. Ik dacht ook steeds maar dat ik de Cambodjanen en Cambodja aan het idealiseren was en ik had mezelf daar al op aangesproken. Ook ervoer ik de nepaleze mannen tijdens onze wandelingen als eng en vervelend, maar ook daar dacht ik dat ik de Cambodjaanse mannen idealiseerde totdat ook de meiden zeiden dat ze de nepalese mannen creepy vonden en dat ze blij waren dat ze niet in hun eentje aan de wandel hoefden.
Vervolgens vertelden ze mij dat ze graag eerder weg wilden uit Kaskikot maar dat ze dat niet tegen mij hadden willen zeggen. Nu bleek dat we alledrie tegen dezelfde dingen aanliepen vond ik hun voorstel om een dag eerder weg te gaan prima.
Dus zo zijn we op maandag na onze health center ochtend met de taxi naar Pokhara gegaan. Daar heb ik heerlijk 4 nachten in een hotel gezeten. Hoewel mijn lichaam toen ook aangaf dat het even genoeg was geweest ( hoofdpijn, geen eetlust, maagpijn, kramp in de darmen, diarree, totaal geen energie) vond ik het helemaal prima en heb me lekker overgegeven aan de lichamelijke dip en lekker zitten relaxen in Pokhara. 
Gelukkig is het lichaam weer herstellende en de geest weer tot rust gekomen. Eergisteren weer herenigd met de Belgische, Ingvild, die een 9 daagde trekking had gedaan, gezellig! Gisteren zijn we met een klein vliegtuigje terug naar Kathmandu gevlogen. Goh, wat een heerlijkheid vergeleken met de busreis! Onderweg prachtig besneeuwde bergtoppen gezien en na een half uur al op Kathmandu airport geland. Super!
De Australische meiden en ik zouden in een hotel slapen omdat alle gastgezinnen in Pepsi Cola vol zitten, vanwege een enorme groep engineers die hier ook vrijwilligerswerk gaan doen. Ingvild kon wel terecht bij haar laatste gastgezin. Het hotel ligt iets buiten PepsiCola. En was na mijn heerlijke hotel in Pokhara een beetje een desillusie. De kamer leek niet echt schoongemaakt en het was een ongezellig hotel. De meiden zouden hier nog 1 nacht slapen en dan terugvliegen naar Australië en ik zou hier 2 nachten moeten blijven. Nou ja, de modus ' het is zoals het is' maar weer aangezet. ' het is maar 2 nachten en dan ga ik weer naar Junee' en ' toch fijn dat VSN een hotel heeft geregeld en dit is ongetwijfeld het beste hotel in de buurt' en me er maar bij neer gelegd. Vervolgens kwamen de meiden weer naar beneden met hun rugzak op hun rug en waren niet van plan daar te blijven. Hun kamer was ook vreselijk en ze hadden een kamer geboekt in een hotel bij de airport. Ze vroegen of ik met hun mee ging. Maar ja, voor mij op de airport ook niet handig en een hoop geld op niks af. Maar zij wilden mij per se niet alleen achter laten in het hotel. Wat een lieve meiden! Dus vervolgens aan Ingvild gevraagd of er heel misschien een mogelijkheid was op haar kamer te slapen en zij vertelde dat er op haar kamer een extra matras lag wat er voorheen niet lag en dat ik daar makkelijk kon slapen! Haha, dat matras was er natuurlijk voor mij neergelegd, dat kan niet anders! :)
Dus VSN gebeld ( ik voelde me wel een beetje lullig, maar ja, ik koos toch echt maar even voor mezelf). En die vonden het geen enkel probleem, die zouden het gastgezin bellen dat ik er aan kwam. Wat een geweldige organisatie, ik kan niet anders zeggen. En ik was zo blij! Dus nu deel ik een kamer met Ingvild en morgen ga ik naar Junee. O, o, wat moesten we er achteraf vreselijk om lachen. Ik zei tegen de Australiërs dat ik met hun echt mijn 'worst nepali experiences' heb beleefd.

Nou ja, alle deze en andere experiences had ik nooit willen missen. Ik had zeker na Cambodja niet terug naar Nederland willen komen. Het is nu af en toe wel een beetje zwaar en lastig, maar ik ben me er ook nog steeds van bewust dat dit een geweldige ervaring is en dat ik de meest prachtige dingen mee maak. Ik probeer alles zo bewust mogelijk mee te maken, maar ik denk nog steeds dat heel veel pas echt doordringt als ik weer in Nederland ben. 

Het is overigens weer zeer zonnig weer geworden de afgelopen dagen. En inmiddels ook weer 35 graden. Hier geen code geel en ook geen nationaal hitteplan. Hier gaat alles gewoon door zoals het altijd gaat. T is af en toe even afzien en op tijd rust nemen......
Gisteren met een aantal vrijwilligers wat gedronken in het enige echte cafe van Pepsi cola. Wel fijn hoor, weer wat mensen om me heen. En heerlijk om weer met de Belgische Nederlands te kunnen praten, ook dat had ik gemist! Max verblijft ook nog steeds bij Junee, dus die zie ik morgen ook weer. 
Morgen ga ik schilderen in het vrouwencentrum samen met een andere vrijwilliger. De muren aan de binnen- en de buitenkant moeten geschilderd worden. Dus dan ben ik ook weer even nuttig bezig. Leuk!
Op de health center overigens kregen we na onze laatste ochtend een farewell ceremony: een speech, thanks for all the support ( we hadden de verbandkamer helemaal schoon gemaakt)  en weer een sjaal. Toch fijn als mensen dankbaar zijn dat je bent geweest.

Volgend weekend ben ik als het goed is een jaar ouder, jaja, ook dat nog,haha. Ik zal een gaatje zoeken om te vertellen hoe m'n verjaardagsfeestje was. Inmiddels zijn Fanny en Sheng hier dan dus dan hebben we vast een druk programma :)

Tot volgende week!!