Nepalees schoolsysteem en andere nepalese experiences

                                 
Vandaag is het holiday! Vanwege het Suikerfeest is de school gesloten. Heerlijk hoor een extra dagje vrij. Ik zit hier in een restaurantje met uitzicht op het lake in Pokhara. En dat zit weer midden in het toeristische gedeelte van Pokhara. Hier heel veel winkeltjes, barretjes en restaurantjes in de hoofdstraat en ook aan het meer. Een gezellige plek, hoewel ik het erg rustig vind met toeristen. Vorige week vrijdag was ik met taxi heen en weer naar lakeside gegaan. Ik stond op de bus te wachten, maar die kwam niet, of althans, het duurde mij te lang, dus toen maar in een taxi gestapt. Voor de beeldvorming: een busrit naar lakeside kost 25 rupees, iets minder dan 25 cent en een taxi 300 rupees, iets minder dan 3 euro. Afgelopen vrijdag ben ik gaan lopen. Maps.me stuurde mij door rustige straatjes en wandelpaadjes, echt verrassend. Dit duurt een dik uur. En toen vrijdag ook weer terug gewandeld. Zaterdag ging ik met de lokale bus. Dat is wel uitkijken dat je de goede bus pakt; hier geen digitale aanwijzingen bij de bushalte, sterker nog, er is niet eens een bushalte. Er is op de bus een 'bijrijder' en die roept constant waar de bus naar toe gaat. Hij stapt dan uit de bus als de bus stil staat en geeft een paar klappen op de bus als deze weer verder kan. De bus stopt dus vele malen onderweg, waardoor het ritje naar lakeside dik een half uur duurt. Vandaag ben ik ook weer gaan lopen, ik heb een beetje exercise nodig voor de kleine trek volgend weekend.
Vanmorgen kreeg ik als een ontbijt een ' creamroll', volgens Rheka een broodje met cream er in. Ten eerste was er geen cream in, maar dat vond ik geloof niet zo erg, maar daarbij was het broodje zoooo droog. Ik weet niet waar ze het vandaan had gehaald, misschien lag het al een paar weken in de groentelade van de koelkast, geen idee. Gelukkig heeft Rheka mayonaise en tomaat in de koelkast, en met een dikke klodder mayo kreeg ik het enorm droge broodje nog redelijk weg. Ik had al besloten vandaag naar lakeside te gaan en na dit ontbijt dacht ik: en ik ga daar echt iets eten waar ik heel veel zin in heb en wat ik al heel lang niet heb gehad. Ach ja, dat eten van Rheka, ik wil er niet over klagen, want er wordt goed voor me gezorgd. Maar af en toe is het wel duidelijk dat ze niet echt veel geld heeft voor eten. Van de week had ik zelf maar eieren gekocht en gevraagd of ze af en toe een omelet voor me wil maken, want ik eet natuurlijk ook geen vlees en wil daarom wel af en toe ei eten. Ze wilde mij de eieren wel betalen maar dat was natuurlijk niet nodig. De teachers op school vragen mij zelfs wat ik op een ochtend heb gekregen voor ontbijt. Of laatst zeiden ze: je had gekookte maïskolf als ontbijt he? Rheka had het voor hun ook mee genomen en het was duidelijk dat de teachers dat niet echt een ontbijt vinden. ' ga maar lekker vroeg lunchen, je zult wel trek hebben'. Oh, erg eigenlijk dat ze daar naar vragen en iets over zeggen. Ook de principle vroeg laatst zelfs wat ik voor ontbijt had gehad. 's Avonds is bijna iedere dag dal baht, dus rijst met groenten. En dat is echt heel lekker hoor. En Rheka weet dat ik aardappels en spinazie lekker vind dus ze maakt vaak een aardappelprutje en roergebakken spinazie met ui en knoflook voor me. Op school krijg ik als lunch ook rijst met linzen en daar mag ik helemaal niet over klagen, want de teachers krijgen helemaal geen lunch. Maar af en toe heb ik zo'n zin in pasta met tomatensaus en kaas of spaghetti met gorgonzolasaus of een lekker pompoensoepje of een salade met avocado en geitenkaas of een wrap te guacamole. Gelukkig zijn de meeste dingen hier in lakeside wel te verkrijgen en als ik een keer niet bij Rheka zou willen eten dan kan ik altijd hier heen gaan. Het broodje tonijnsalade met frietjes smaakte net heerlijk!!

Vorige week zat ik een beetje in een dipje, of althans, niet ernstig, maar ik ging me een beetje afvragen hoe leuk ik Nepal eigenlijk vond en miste Cambodja en Siem Reap heel erg en ik miste gezelschap. Dus ik moest mezelf een beetje peptalk geven. Cambodja missen mag best, ik heb daar ook gewoon een fantastische tijd gehad en zo ontzettend veel leuke mensen ontmoet. Ik voelde me zeker in Siem Reap gewoon echt thuis. En ja, wat dat betreft is Nepal gewoon anders. Als ik tegen vrijwilligers zeg dat de Cambodjanen nog aardiger zijn dan de Nepalezen kunnen ze het bijna niet geloven, omdat de Nepalezen al zo aardig zijn. En er zijn zeker heel veel aardige Nepalezen. Tijdens mijn wandelingen spreken velen mij aan of vragen of ik hulp nodig heb bij de weg vinden of zoals vanmorgen een aardige Nepalees die mij wel achter op de brommer naar lakeside wilde brengen, want het was veel te heet om te lopen. Maar ik moet zeggen, sommigen zijn ronduit chagrijnig en dat is hun goed recht natuurlijk, maar dat doet mij dan nog wel eens met weemoed terug denken aan de altijd lachende Cambodjanen.

In ieder geval, ik gaf mezelf wat peptalk en moest van mezelf iets leuks organiseren. Dus ik had bedacht om afgelopen zaterdag een fietstocht met gids te gaan doen en volgend weekend een kleine trek hier in de bergen. Donderdag kwam Dibi, de coördinator van VSN nog langs om te vragen hoe het met mij ging. Wat dat betreft is VSN echt een goede organisatie hoor. Ze zijn echt wel bezig met hun vrijwilligers en proberen het de vrijwilliger op alle manieren naar hun zin te maken. Ik vroeg Dibi of er nog vrijwilligers naar Pokhara zouden komen. Die komen voorlopig niet. Wel wist hij te vertellen dat begin juli 2 meiden (ik denk Nederlands) een week naar Kaskikot gaan, dat is hier een uur vandaan in de bergen. Dibi is daar zelf de gastheer en hij vond het geen enkel probleem als ik ook bij hem zou verblijven, hij heeft plek voor 3. Dus overleg gehad met VSN en dat was geen probleem. Dus afgesproken dat ik een week naar Kaskikot ga. Er is daar een health center en een schooltje, maar het schooltje is dan gesloten. De 2 vrijwilligers gaan naar de health center en ik kan daar ook naar toe. Dus, ik zie het wel of we daar met z'n drieën iets kunnen doen en anders heb ik Dibi toegezegd hem in zijn groentetuin te helpen. Altijd wel iets te doen. 15 juli komen er ook 3 vrijwilligers bij Rheka, dus als ik daar weer terug ben zal ik die ook ontmoeten. 
VSN regelt ook de trek voor mij. Dus ik had afgesproken om 3 dagen, 2 nachten een trek te doen. Van zaterdag tm maandag en dan dinsdag naar Kaskikot. Nu nam VSN weer contact met mij op dat de 2 meiden naar Kaskikot gaan wandelen en dan 1 nacht in de bergen verblijven. Of ik dat ook een goed idee vond. Heel fijn dat de organisatie mee denkt. En lijkt mij een prima plan. Ik moet nog even horen hoe het nu precies gaat volgend weekend.

En dan de fietstocht: nou ja, het is een heel verhaal, over een gids die 20 $ kostte, dat de 'gids' een neef van Dibi was, dat ik ook een fiets moest huren voor de gids, dat van beide fietsen de versnellingen het niet deden waardoor we heuveltjes op moesten lopen. Dat de gids met mij de lakesideroad ging fietsen, zelfde weg heen en zelfde weg terug, iets dat zonder gids ook nog wel had gelukt, fietsen omgewisseld, dat ik eigenlijk nog moest bijbetalen omdat ze geen goedkopere fietsen meer had, wat ik niet heb gedaan, over een grote drukke weg naar een tempel, zin in momo's, die maar niet kwamen, een gids die liep met de fiets omdat hij moe werd van het fietsen, het was dus eigenlijk meer een wandelmetdefietstour, en heel veel klaagde dat het zo warm was en tot slot een lekke band, die niet meer op te pompen was, fietsen op de localbus en een gids die er van uit ging dat ik zijn eten betaalde. 
Nou ja, kortom, de leuke fietstocht die was bedoeld om mij uit een dipje te halen was zijn doel een beetje voorbij geschoten. En het ergste, ik was volgens mij voor het eerst in 7 maanden echt chagrijnig . Ik had het helemaal gehad, kon niet meer relativeren, zag er op dat moment ook echt de humor niet van in, vond het alleen maar zonde van m'n geld. En het was natuurlijk gruwelijk heet. Ik heb thuis echt nog uren na zitten zweten. Een biertje er bij maakte wel weer veel goed en gelukkig kon ik er de humor wel weer van inzien. Ludi had tenminste hartelijk moeten lachen toen ik haar het verhaal insprak op whats app, dus toen was het gelukkig al weer een komisch verhaal Ik heb denk ik gewoon behoefte aan leuk gezelschap. En aangezien al mijn vrienden ver van mij zijn, en mij overigens ook beginnen te missen heb ik begrepen en ik hun, moet ik het nog maar even doen met mezelf en hopelijk volgende week leuk gezelschap. 

En dan nu het onderwijs in Nepal: o,o, ik moet nu al weer terug denken wat ik allemaal heb gedaan de afgelopen week. In ieder geval nog 2 zwembadervaringen. Dinsdag gingen we voor de derde keer naar het zwembad met 21 kinderen in de leeftijd van zeg maar 6 jaar zonder zwemdiploma en die voor geen meter luisteren, en met 1 principle die niet kan zwemmen en met 2 teachers die ook niet kunnen zwemmen en die steeds heel hard gaan gillen als een van de kinderen een klein beetje uit de richting 'zwemt' waardoor ik schrik en denk dat er iets vreselijk mis gaat en dan een principle die bedenkt dat we wel met z'n allen naar het diepe bad kunnen waar de kinderen dus niet kunnen staan en allemaal in een zwembandje hangen, wat ze ook gewoon even af doen in het water tussendoor en wat de teachers dan net niet zien en kinderen die een opblaasbaar zwemvest aan hebben dat steeds leeg loopt dus dat ik tussendoor steeds aan het opblazen ben. Jullie zullen begrijpen, voor mij was het niet heel relaxed, haha. Maar goed, de kinderen hadden de dag van hun leven. Na afloop weer een chipje en een colaatje.
Verder was ik van de week in een klasje aanwezig met kinderen van 3-4 jaar, en stuk of 20. Er was 1 teacher bij, die totaal geen orde kon houden, dus mij werd gevraagd in de klas aanwezig te zijn, nadat een kind een ander kind had open gekrabd. Nou ja, naar mij luisteren ze natuurlijk helemaal niet. Maar wat gebeurt er dus: de juf gaat in de schriftjes de opdrachten nakijken waardoor de kinderen geen enkele aandacht krijgen. De kinderen worden vervelend. Ook ik dacht, ja, wat gaan we nu doen? En als ik ze ging afleiden met kaarten of een bal gingen ze helemaal uit hun dak. Geen land mee te bezeilen..... Vervolgens een huilend kind, die wijst naar een ander kind die het leed dan zeg maar had aangericht en de juf slaat met vlakke hand op ieder wang van het kind. Nou ja zeg! Vervolgens deed ze dat nog 4 keer bij andere kinderen. Dat is echt te afschuwelijk om aan te zien! Dus ik heb haar in een rustig moment gevraagd wat de reden was dat ze de kinderen sloeg. Als ze een mistake maken dan doe ik dat sometimes. Nou ja, sometimes, it happened already 6 times. Ik heb begrepen dat de kinderen op deze school niet geslagen mogen worden. Je hebt gelijk, dat mag op deze school niet. Vervolgens is het de verdere dag gelukkig niet meer gebeurd. Later hoorde ik dat deze juf nieuw was en dat ze nog maar een week op deze school werkte. En er hadden 2 teachers holiday, dus dat was de reden dat ze daar alleen zat met al die kinderen. 
En ja verder schrijft de teacher iets op het bord, loopt vervolgens weg en dan is het de bedoeling dat de kinderen dat gaan overschrijven in hun schriftje. Vrijdag was helemaal bijzonder. Dan is het dus een soort teken- en dansdag. Dus ik had gevraagd of ik met een groepje students kon gaan kwartetten. Vervolgens zitten we met 40 kinderen van alle leeftijden in een grote ruimte, 6 ervan zitten met mij te kwartetten, de teachers zitten met elkaar te kletsen en schreeuwen overal doorheen en de overige kinderen die niet kwartetten worden niet bezig gehouden, die zijn 'aanwezig'. Vervolgens maakt Barsha een verslag van de dag (zie foto) waarvan ik denk: huh, een gebed en een volkslied heb ik vandaag niet gehoord. Deze school doet het trouwens niet buiten in rijen maar moeten het wel iedere ochtend in het lokaal doen, wat ze dus vaak niet doen. Gelukkig hier geen militaristische toestanden waarbij kinderen worden geslagen als ze niet recht in de rij staan of als hun nagels niet schoon zijn, zoals ik in Saleri heb gezien. Gelukkig is het hier dan nog vrij mild. Ik heb verder geen enkel idee hoe het onderwijs er in Nederland uit ziet, ik ga er van uit heel anders, en ik zie dit alles maar weer als een bijzondere Nepali ervaring. De principle heeft mij gisteren gevraagd of ik de teachers engelse les wil geven. Dus vanaf morgen is het de bedoeling dat ik alle klassen langs ga en het engels ga observeren en verbeteren. De teachers mogen van de principle geen nepali praten met de kinderen, terwijl zij het zelf wel steeds doet. Wat een uitdaging, haha! Vervolgens wil ze dat ik report aan haar uitbreng. 
Jaja, en zo beleef je wat. Ik moet wel zeggen, de teachers zijn allemaal alleraardigst en zeker de kinderen zijn heel spontaan en als ze weg gaan roepen ze ' Karine miss, see you tommorow!' Ze vinden het leuk dat ik er ben en daar doe je het dan voor toch? Vooral Barsha is een heel aardige meid. Ze kijkt echt naar me om, en zegt dat ze dat wil omdat ik alleen in Nepal ben en mijn familie in Nederland is. Als ik 's middags weg wil gaan vraagt ze me steeds 5 minuten te blijven en vervolgens zitten we nog een uur te kletsen. 

En verder zou het zo maar kunnen dat ik wat eerder terug kom naar Nederland dan mijn plan was, of eigenlijk was er niet echt een plan, behalve dat ik tot 1 november m'n huis heb verhuurd. Ik mag bij mijn lieve broertje en schoonzus in huis in Krommenie, met mijn ouders om de hoek dus dat is heel fijn! Ik merk nu wel dat het wel een beetje mooi is geweest. Ik kijk erg uit naar Fanny en Sheng, om samen met hun alles in Kathmandu nog te gaan bekijken, maar als ik ga bedenken wat ik daarna nog zou willen doen, weet ik het eigenlijk niet zo goed meer.  
Ik heb nu zo veel fantastische ervaringen, mooie ontmoetingen met zo veel mensen, ontzettend lieve mensen die in materiele armoede leven en die zo blij zijn met wat ze hebben, hoeveel spullen heeft een mens nodig om gelukkig te zijn, en meer mooie levenslessen, uitdagingen in het mezelf tegenkomen waar ik ook weer een weg in moet vinden, relativeringsvermogen, vrijheid, genieten, huilen van geluk en dankbaarheid, de pijn van afscheid nemen, volschieten van lieve berichtjes van vrienden en familie, realiseren dat de mensen van wie je het meest houdt en om wie je meest geeft toch echt in Nederland zitten, en wat heerlijk ook dat te beseffen dat die daar zijn, het leven met de dag, geen zorgen, het ervaren wat ongecompliceerd leven is en hoe heerlijk dat is, de kleine en grote geluksmomenten, het er achter komen dat dit iets is dat ik dus gewoon kan en ook dat ik me kennelijk overal prettig kan voelen met mezelf. En het er achter komen dat mijn leven echt in een andere modus moet, dat ik dingen moet gaan doen waar ik echt blij van wordt en daar gewoon voor moet gaan. Ook nu ik weer met uitzicht op een mooi meer met een biertje en een relaxed muziekje in serene rust zit realiseer ik me echt, wat ik zo vaak heb gedaan, dat ik een gezegend mens ben, dat ik dit allemaal kan en mag meemaken. En nu vraag ik me af wat een extra maand Nepal daar nog aan toe zou kunnen voegen.....

Volgende week is de wifi weer op een half uur loopafstand, maar het moet vast wel lukken met het uploaden van het blog. Ik ben benieuwd wat me daar weer te wachten staat, op naar de countryside! Het zal vast weer heel mooi zijn. Nepal is qua natuur een prachtig land! Ik hoor net dat we 1 juli in een hotel in Pokhara lakeside slapen, 2 juli aan de hike gaan beginnen, 1 nacht overnachten in de bergen en dan verder lopen naar Kaskikot. Leuk!!

Tot volgende week, knuffels voor jullie allemaal!