Bruiloft en moestuintjes

hallo allemaal,

Daar ben ik weer. Inmiddels het 20ste reisverhaal! Ik ben al weer 4 maanden en 3 weken weg. Ik kan het me niet voorstellen. Het is zo gewoon om weg te zijn en niet in Nederland te zijn. Vrijdag belde ik met Robert en die vroeg of ik Nederland miste. Ik vertelde hem dat ik natuurlijk heel veel mensen mis. Dat ik heel graag even een wijntje zou willen drinken en lekker kletsen met velen van jullie. En ook dat ik heel graag m'n ouders even een knuffel zou willen geven. En er komen natuurlijk heel veel dingen voorbij waar je niet bij kunt zijn en waar je wel heel graag even bij zou willen zijn. Koos appte in de familieapp wanneer hij z'n verjaardag gaat vieren. En dat is wel even zo'n moment dat ik denk, dat is weer een familie samen zijn waar ik niet bij ben en dat is best lastig. Aan de andere kant kan ik niet zeggen dat ik het leven in Nederland of in Amsterdam echt mis. Daar is iets anders voor in de plaats gekomen. In het begin voelde ik me nog vreselijk schuldig naar Isa toe dat ik haar achter had gelaten bij 2 vreemde meiden. Maar ook met Isa gaat het prima en ik troost me maar met de gedachte dat zij mij helemaal niet mist. Zeker in het begin had ik heel vaak momenten dat ik haar even wilde knuffelen, maar ook dat wordt minder. De meiden sturen af en toe een fotootje of een filmpje, dus dan is ook zij weer een beetje bij me. En ik heb natuurlijk het geluk dat alles goed gaat met haar, en met de huurders van m'n huis . En daarbij is het makkelijk om met iedereen contact te houden. Als je elkaar belt is het net of je heel dicht bij elkaar bent. Veel mensen vonden het heel avontuurlijk dat ik een jaar weg ging, maar ik kan inmiddels zeggen dat het zo avontuurlijk helemaal niet is; het leven in Nederland vind ik gecompliceerder dan het leven hier. (Niet  dat ik daar iets te klagen had hoor) Het leeft hier gemakkelijk. Dat is natuurlijk ook makkelijk praten als je niet 4 keer per week naar een echte baan hoeft en als je alle vrijheid van de wereld hebt. En dat maakt ook dat ik er volop van geniet dat ik dat even niet hoef! 

Het vrijwilligerswerk in Nepal had ik geregeld bij ISH. Ook al ergens in juni of juli denk ik. Ik heb toen wat contact gehad met ene Jasper via de mail. Daarna heb ik me aangemeld en het geld overgemaakt. Hier in Cambodja heb ik hem nog mijn vluchtgegevens naar Kathmandu gemaild. Daar reageerde hij  in eerste instantie niet op. Nadat ik had gevraagd of hij de gegevens had ontvangen kreeg ik alleen een ja met een smiley terug. Tussendoor kreeg ik nog een mail dat ISH nu VSN heet. Ik had ze geliked op facebook, maar eigenlijk stond er nooit iets van VSN op facebook. Vrijdag zag ik een leuk bericht op facebook van vrijwilligers die weg gingen of aan kwamen, dus ik dacht ik reageer er even op en vertelde dat ik er ook over 2 maanden zou zijn. Krijg ik direct daarna een messenger bericht van ene Arend. Dat hij de nieuwe contactpersoon was en wanneer ik zou aankomen, want ik stond niet op zijn contactenlijst. Hopelijk is alles geregeld en wordt je opgehaald van het vliegveld schreef hij. Jasper was nogal abrupt vertrokken en had geen overdracht achter gelaten, dus hij wist niets van mij. En ook de vraag of ik hem alles nog een keer wilde mailen en of ik al betaald had of nog niet. Nou, ik had dus al 1600 euro overgemaakt..... echt bizar weer. Ik ben echt blij dat ik toevallig reageerde op dat facebook bericht, anders had ik voor VSN helemaal niet bestaan. En had er niemand op het vliegveld gestaan..... wat een grap! Inmiddels met Arend gemaild en al m'n wensen enzo opnieuw doorgegeven. Ik heb de hele site van VSN weer zitten te bekijken en ik moet zeggen, ik word er wel weer heel enthousiast van! Ik ga er maar met niet al te hoge verwachtingen heen, maar moet zeggen dat ik ook daar wel naar uit kijk!

Veel mensen vragen mij hoe mijn planning er nu verder eigenlijk uit ziet. Als volgt: aankomende week nog 1 week dorp. Dan verblijf ik een week in Siem Reap en zullen Hanneke en Wimjan zaterdag 1 april aankomen in Siem Reap. Daar kijk ik enorm naar uit. Het zijn toch de eerste mensen die dicht bij je staan die je na 5 maanden in je armen sluit. Samen gaan wij 3 weken door Cambodja reizen. We weten alleen dat we de eerste 4 dagen in Siem Reap zullen zijn en verder nog weinig vaste plannen. Als zij weer weg gaan dan heb ik nog 2 weken voordat ik op 5 mei naar Nepal vlieg. Ik heb geen idee of ik dan nog iets wil gaan doen of juist niet. Ik kan bv nog 2 weken Laos of Vietnam gaan doen, maar misschien vind ik het ook juist wel fijn om nog 2 weken in Siem Reap afscheid te nemen van alles wat ik hier heb beleefd en mee gemaakt en te proberen het enigszins te laten bezinken. In Nepal kan ik maximaal 150 dagen blijven, dit in verband met visum ( daar kwam ik hier pas achter). Dus rond 30 september moet ik Nepal dan weer uit. Ik heb m'n terugvlucht naar Amsterdam nog niet geboekt. Terwijl ik wel zie dat ze nu al duurder worden de tickets. Maar ik wil eigenlijk eerst in Nepal zijn en zien hoe ik het daar vind, hoe ik me daar voel. Stel dat ik daar totaal niet op m'n plek zit, dan zit ik met een ticket voor 30 september. Dus het eindje is nog open. ...... 

En dan nu naar het dorp: er was afgelopen week een bruiloft bij de schuine overburen. Dat gebeurt natuurlijk wel vaker op het dorp, zeg maar heel vaak. Een bruiloft duurt 2 dagen. En wordt groots gevierd. Het is normaal dat er tussen de 300 en 500 gasten aanwezig zijn. Er wordt bij het huis een grote tent opgezet waar alle gasten in kunnen verblijven. En nu komt het: er wordt een grote speaker opgehangen hoog, en die was in dit geval ook nog precies onze kant op gericht en daar schalt dan 2 dagen lang hele harde muziek uit. Veelal van die jankerige Cambodjaanse muziek. Tja, en dan kun je elkaar bijna niet meer verstaan.  's Avonds kwam de zus van de bruid naar Nikki en Elsa en mij toe om ons uit te nodigen voor het dansfeest dat die avond plaats vond. De muziek werd toen vele malen beter, dat wel, maar het volume ging nog een streepje omhoog. Nikki en Elsa zijn gaan dansen, ik had er de energie niet meer voor. Had de hele dag al een off day, totaal geen energie, wat echt gewoon door de warmte komt. Het is hier inmiddels op sommige dagen al bijna 40 graden en dat is best afzien zonder fan, airco of een zwembad. Ik ben door de herrie heen gewoon in slaap gevallen. Het feest duurde tot 12uur 's nachts en de volgende ochtend om 5 uur begon de muziek al weer, zucht..... 's morgens ook een hele ceremonie, een hele stoet door het dorp. Inmiddels waren wij door Chheng al uitgenodigd voor het 'echte' feest die dag. Dus om 12 uur gingen wij met Chheng en mr Chanta, een teacher naar het feest. Bij de ingang gaat iedere gast met het bruidspaar op de foto. Wij dus ook. En dan de tent in met de overige 297 gasten. We werden keurig naar een tafeltje gebracht. En daar werden we de volgende uren voorzien van heel veel bier en heel veel eten. De Cambodjanen drinken het bier met ijsklonten. Dat is wel beter want dan wordt het bier tenminste een beetje verdund. Neemt niet weg dat aan het einde van het feest veel mannen zwalkend door het dorp gaan.... verder heel veel vlees, maar gelukkig was er ook een heerlijke gegrilde vis. Mjammie, had in 4 maanden niet zulke lekkere vis gegeten. Moet ook zeggen dat ik het eigenlijk nooit bestel. Op een gegeven moment ging de de muziek weer over op dansmuziek, dus zo stonden we te dansen met de Cambodjanen, wat zij geloof ik ook heel leuk vonden. We moesten 10 dollar in een envelopje doen, wat iedere gast kreeg. Best wel veel voor Cambodjaanse begrippen, maar Chheng zei dat het gebruikelijk was. Om een uur of 5 was het feest ten einde. En werd de hele boel weer opgeruimd. Inclusief speaker gelukkig....... 

Verder hebben we van de week moestuintjes aangelegd bij 2 arme families. Elsa en Nikki hadden Chheng gevraagd of er echt niet iets was wat we konden doen op het dorp en toen kwam hij met het idee van de tuintjes. Natuurlijk moesten de zaden wel door ons gekocht en betaald worden. Dus Nikki heeft dit betaald. Tja, zonder geld kun je weinig betekenen op het dorp. En zo stonden we te spitten in knalharde grond, die eerst nog zaaiklaar gemaakt moest worden, wat dus nog helemaal geen perk was zeg maar. Eerst gingen we naar Koan, de moeder met de 7 kinderen. Zij hielp zelf natuurlijk weer als hardste mee. De volgende dag zouden we terug komen om te zaaien. Daarna naar de woodenman geweest. Die vond het ook een goed idee, dus afgesproken ook daar de volgende dag terug te komen. Dus de volgende dag ook weer flink staan te spitten. In de brandende zon, dus het zweet gutst er af. Gelukkig had ik weer wat energie. Weer 2 gezinnen blij gemaakt. Daarna zijn we nog langs 2 gezinnen gegaan om het resterende zaad af te geven. Volgende week es kijken of er al wat opgekomen is. 

Woensdag hebben we samen met Laum springrolls gemaakt. Fresh springrolls: komkommer, wortel, bonen en basilicum in een opgerold rijstblad en daar een dipsausje bij met olie, vissaus, suiker, knoflook, chili en lemon. Erg leuk dat Laum het ons wilde leren en we hebben gesmikkeld! We hebben nog wel gelachen en ons weer enorm verbaasd: Ratany stond de dag ervoor zijn nagels schoon te maken met een hakmes. Dat vonden we al bijzonder. Dat mes lag nog op dezelfde plek als waar Ratany het had terug gelegd. En Laum gebruikte dat mes weer zonder het verder af te spoelen ofzo om de garlic te pletten en te snijden. Na alle onhygiënische taferelen was dit toch wel weer een dieptepunt. Het is echt een wonder dat ik nooit ziek ben geworden in het dorp. Misschien mede dankzij mijn eigen bordje, kopje en bestek en het vele handen wassen. 

Gisteren ben ik weer naar de kapper geweest. Dus ik zit er weer netjes bij. Deze keer was het 20$ in tegenstelling tot de 25$ van de vorige keer (?). Nu kan ik over 8 weken nog een keer, vlak voordat ik naar Nepal ga. Hoe het daar verder moet met m'n haar weet ik niet. Hopen op weer een Europese kapster..... Verder heb ik gisteren geshopt voor het fotoboek voor Laom en de jongens. Eerst vrijdag de foto's geselecteerd, 40 stuks. Toen gisteren alle boekwinkels in Siem Reap langs (lang leve de fiets, want m'n voetjes doen nu echt zeer, waardoor lopen echt niet meer fijn is, maar dat terzijde) en uiteindelijk bij een fotozaak een fotoboek kunnen kopen. Toen naar de printshop om de foto's te laten printen. Toen alles daar op de computer stond kon ik na anderhalf weer terug komen, want zo lang zou het duren om alles te printen. Maarrrr, het is gelukt. De kwaliteit is wat minder, het lijken net een beetje van de vergeelde foto's die al 50 jaar in een fotoboek zitten, maar het gaat om het idee.  Dus nu de foto's nog in het boek en een kadopapiertje er om heen, maar dat kan ik in het dorp van de week ook nog wel doen. Die missie is in ieder geval geslaagd. 

Verder was ik gelukkig nog op tijd met 'wie is de mol' . Ik moest nog zoveel afleveringen inhalen, dat ik bang was dat ik op facebook ofzo al zou zien wie de mol was. Met boer zoekt vrouw ben ik helemaal bij, lachen weer hoor! En nu ga ik beginnen met Floortje Dessing. Dus ja, ik heb hier ook af en toe een televisieavondje met een zakje chips........

Aankomende week dus afscheid nemen van iedereen. De nurses in de health center hadden voor Annet en Michel en voor Sjax een cambodjaanse lunch gemaakt als afscheid. Ik heb nu gezegd dat ik donderdag spaghetti voor hun ga maken als afscheid. Ratana verheugt zich er enorm op! Voor Laom en de jongens en voor de overburen gaan we curry maken. Het is Cambodjaans, maar ze eten het zelf eigenlijk nooit. Ik heb het wel een paar keer gemaakt, met verse currypasta die je op de Old market hier kunt kopen en kokosmelk. Erg lekker! En verder al m'n kleding uitzoeken en naar Koan brengen, de moeder met de 7 kinderen. En alle overige spulletjes die ik niet meer wil mee nemen zijn voor Laom. Daar is ze vast heel blij mee, want ze is gek op spulletjes. Ik kan maar met 15 kilo bagage naar Nepal, dus ik kan het beter hier achterlaten dan dat ik er straks nog mee zit. En rondreizen in Cambodja met zware bagage is ook niet fijn. 

Volgende week laat ik jullie weten hoe het afscheid is verlopen. Voor nu zeg ik jullie gedag. Bij jullie weer voorjaar met mooi weer gelukkig. De krokusjes staan in bloei, mooi! Heel gek moet ik zeggen dat ik gewoon de hele winter heb gemist. Maar ben er niet treurig om....... dikke knuffels!!