Schrijnend verhaal

hoi allemaal,

Willen jullie eerst de leuke kant van Cambodja of eerst de schrijnende?

Oké, eerst: Cambodja is nog steeds erg leuk! Stel je voor: alle mensen en alle kinderen lachen naar je! En dat is hier echt zo (op een paar uitzonderingen na, maar daarover straks meer). Zowel in Siem Reap als in het dorp lachende mensen. De lachende mensen in het dorp maken zeker meer indruk. Ontroerend dat mensen zo vrolijk zijn temidden van al hun armoede. De mensen in het dorp gaan ons ook steeds meer herkennen natuurlijk en ik hun ook. Vooral de verkopers in de shopjes, maar ook de buren en de teachers. Degenen die Engels spreken maken ook graag een praatje.  De nurses in de medische kliniek raken ook steeds meer aan ons gewend en er komen steeds meer gesprekjes op gang.      

En ja, verder ben ik er inmiddels ook wel achter dat de informatie die je krijgt, maakt niet waarover, maakt niet uit van wie, 9 van de 10 keer niet klopt. Ook dat wat Chheng vertelt blijkt niet altijd te kloppen. Ze doen het voorkomen dat de government alles prima voor iedereen regelt, wat natuurlijk echt niet zo is. Chheng vertelt bijvoorbeeld dat de vrouwen niet meer thuis in hun hut of tussen de koeien mogen bevallen, dat dat strafbaar is en dat ze naar de kliniek moeten komen. Jan ontkracht bij navraag dat verhaal dan. Van de week hadden we een echte ambulance voor de deur van een ziekenhuis in het nabij gelegen Damdek, die een patiënt kwam halen. Als je vraagt wie betaalt die ambulance zegt Ratana: de government. Terwijl Jan dan weet te vertellen dat je alleen in een ambulance komt te liggen als je geld hebt en maar genoeg betaalt. Alle tegenstrijdige informatie maakt het soms erg lastig. De enige die betrouwbare informatie geeft is Jan. En die spreken we nauwelijks. En Ratana in de kliniek is erg zakelijk en Somali erg menselijk, dus dat geeft ook nog wel eens verschillende verhalen. Wij hadden medicatie nodig voor de moeder met de 7 kinderen (daarover zo meer). Van Ratana moest zij naar de kliniek komen, waar zij dus niet toe in staat is. Later vroegen we het nog een keer aan Somali. Zij had een 'armenboek'. Daar staan alle mensen uit de dorpen met een armoedekaart in (de allerarmsten dus). En Somali wist die vrouw  zo te vinden. (Met geboortedatum en alle 7 kinderen er bij) Dus van haar kregen we toestemming om de medicatie te pakken en naar de vrouw toe te brengen. Kortom: je moet alles maar nemen hoe het komt. Of hoe het niet komt. Dat werkt het allerbeste.......

Inmiddels ook de eerste week achter rug met Anja en Sjax. Een heel andere dynamiek dan met Annet en MIchel. Leuk om dat te zien. We kunnen lekker sparren met elkaar over het leven en met name het leven in Cambodja...... Allebei lekker ondernemend en hun eigen ideeën over hoe hun weken door te brengen in het dorp. Sjax gaat iedere dag aan het einde van de middag engelse les geven op het schooltje naast de kliniek en Anja heeft er ook al voor de klas gestaan. Anja en ik zien elkaar veel in het weekend (vrijdagavond samen gegeten, gisteren cookingclass en vandaag samen naar de yoga in het mooie resort) Sjax vond het prima dat ie ons maandagochtend pas weer zou zien, die was misschien blij dat ie even van die vrouwen af was.....  

Anja heeft vrijdagochtend met Laum schoongemaakt en de tuin opgeruimd. Dit was heel hard nodig! Laum was bezig met de keuken en Anja heeft gevraagd of ze wilde meehelpen met het opruimen van de tuin. Ze gooien alles op de grond neer. Dat hoort natuurlijk ook bij de cultuur, ze zijn niet gewend dingen op te ruimen. Terwijl Jan ze er wel regelmatig op aanspreekt, dus ze weten dat het bij het vrijwilligershuis best een beetje netjes mag zijn. Zelfs Ratany, de man van Laum, die echt heel lui is, heeft onkruid gewied. Ook heeft Anja het toilet helemaal gepoetst en gesopt en aan Laum laten zien hoe er uit moet zien en dat dat ook zo moet blijven. Dus toen Sjax en ik terug kwamen van de kliniek zag het er echt heel anders uit. Er was al weer iets op de grond gegooid, dus Anja heeft meteen verzocht het op te rapen en in de prullenbak te gooien. Kroin heeft later al het onkruid nog afgevoerd (in de greppel, maar oké het was uit beeld).Iedereen enorm gecomplimenteerd natuurlijk. In Siem Reap koekjes gekocht en als het morgen nog netjes is dan kunnen ze lekker koekjes eten. 

En dan nu het schrijnende gedeelte: dinsdag zijn Anja en ik weer naar het gezin met de 7 kindenen geweest met chheng. In het dorp groente en vlees gekocht en Chheng had nog een zak kleding van vrienden. De moeder was er dit keer ook . Duidelijk te zien is dat die vrouw erg zwak en ondervoed is. Ze gaf ook aan dat ze duizelig was. En ze heeft totaal geen energie. Zij is een van de weinige Cambodjanen die ik terecht niet heb zien lachen. Belangrijkst is dat eerst de moeder aansterkt (terwijl we natuurlijk niet weten of ze iets onder de leden heeft.) In ieder geval dus medicatie voor haar in de kliniek gehaald. Verder hebben ze dus geen waterpomp . Bij hoge uitzondering mogen  ze de pomp van de buren gebruiken. Jan heeft ons uitgelegd dat ze in Cambodja veel delen, maar dus niet een waterpomp. Een jongetje van het gezin had uitslag bij zijn oor. Chheng vroeg ons om zalf. Wij vroegen of de kinderen en hun haar ooit wel gewassen worden.Volgens Chheng was dat niet het geval. Wij hebben uitgelegd dat dat echt wel belangrijk is. En gevraagd of de moeder het oké zou vinden als wij de kinderen en hun haar gaan wassen. Dat vond ze prima en heeft het ook meteen de kinderen uitgelegd dat we dat de volgende dag zouden komen doen. Dat was toch best wel een beetje spannend. Dus de volgende dag op afgesproken tijdstip terug naar de familie met shampoo en een stuk zeep. Anja en ik hadden nog bedacht dat we anders eerst eens konden beginnen met het wassen van de handjes om een beetje vertrouwen te wekken. Maar toen we daar kwamen had de moeder een bakje met alle toiletspullen. We liepen naar de pomp van de buren en voor we het wisten hadden de kinderen (behalve de twee oudsten die waren er niet bij) zich al uitgekleed en wisten eigenlijk precies wat ze moesten doen. Ze hadden ook een  nagelborsteltje voor de nageltjes. Gelukkig leek het er dus op dat ze dit wel gewend waren. We hebben nu afgesproken dat we vanaf morgen iedere dag langs gaan om wat eten te brengen. En tegelijk de moeder en de kinderen te checken  Als de moeder er aan onderdoor gaat is er een enorm probleem....... Daarbij moet zij ook aansterken om weer te kunnen werken op het land, wat nu dus niet lukt. Een pittig projectje dus. Het goede nieuws: CDO heeft door veel giften geld bij elkaar om een nieuwe huis voor het gezin te bouwen. En wij hebben het geld voor de waterpomp bij elkaar! Bedankt degenen die hier aan bijgedragen hebben! Ik zal jullie natuurlijk op de hoogte houden van het slaan van de put en foto's en filmpjes maken. Nu nog niet bekend wanneer dat gaat gebeuren, het blijft Cambodja..... Een kleine, kleine bijdrage voor groente, fruit en vlees voor de familie voor de komende weken is nog altijd welkom.

Mijn pa en ik hebben de whats app video ontdekt (wisten allebei niet dat het bestond) En ja, dan lijkt iedereen ook ineens weer heel dichtbij. Lang leve whats app en skype, dan zie je je vrienden en familie nog eens..... en dat is toch best wel heel fijn :)

Ik stop, ga de fot's er op zetten. En daarna weer met Anja afgesproken; we gaan volgend weeekend naar Battambang, een plaats 3 en half uur met de bus verderop. En daar gaan we even bustickets voor halen. Het hotel is geboekt en ik heb Chheng ge-sms'd dat we 2 snipperdagen opnemen....... En o ja, ik heb vanmiddag een hutje bij het strand geboekt in Kep waar ik met kerst en oud en nieuw wil verblijven. Moet ik ook nog verlof voor aanvragen...... Wordt vervolgd.

Dag lieve allemaal, dikke kussen x.      

O jee, het foto's uploaden lukt niet, later nog even proberen