Een wondere wereld

                                      
O, o, wat een andere wereld dan bij ons in Nederland. Ik bedacht gisteren dat ik in de loop van de tijd heel veel dingen normaal ben gaan vinden, die toch echt heel anders zijn dan hoe ze in Nederland zijn. Ik sta er eigenlijk niet eens meer zo vaak bij stil. En dan vooral het tempo en het relaxte leven denk ik. Waarbij ik me soms afvraag hoe het moet als ik weer terug ben. Hoe kan ik deze modus vast houden? De mensen werken hier hard hoor. Maar zijn ook eerder tevreden met wat ze hebben. Wat dat betreft is het hetzelfde als in Cambodja. Het leven daar op het dorp was nog primitiever dan waar ik nu zit in Nepal. Hier is in ieder geval nog een kraan met spoelbak in de keuken. En een toilet dat je kunt doorspoelen. En hier zijn meubels in huis waar je op kunt zitten. En hier slaap ik in een stenen huis, op een houten bed met ramen van glas die open en dicht kunnen. Maar ook hier wordt er gekookt op vuur. En ook hier geen toiletpapier na de wc beurt. En waar ze zich in Cambodja nog dagelijks wasten bij de waterpomp heb ik hier nog niemand onder de douche gezien of een handdoek zien hangen. 's Morgens gaat er wat water over het gezicht en wat olie in het haar en dat is het. Een keer in de week andere kleding is meer dan genoeg. Binita loopt al zolang ik hier ben in dezelfde broek (als zij het schooluniform heeft uit gedaan). Bij de 'wasteil' ligt vaak een berg kleding, en ik heb 1 x gezien dat er gewassen kleding aan de lijn hing. Voor de rest blijft het liggen waar het ligt. Een wasmachine ontbreekt hier, net als in het dorp in Cambodja. Als de tandpasta  op is poetsen ze de tanden zonder tandpasta (overigens hooguit 1 x per dag). De hond en de kat eten de overblijfselen van het diner, iets dat in Cambodja overigens ook gewoonte was. Wel moet ik zeggen dat de hele omgeving hier om het huis heen gewooon schoon is. Geen rommel. Ze hebben hier ook weinig rommel. En wat ze hebben wordt meteen verbrand. 's Morgens krijgen we vaak noedels uit een plastic verpakking. Als de noedels in het pannetje gaan gaat de verpakking meteen in het vuur onder het pannetje. Ik vraag me wel eens af hoe slecht de lucht is die ik in adem als ik in de keuken zit. Soms ziet het helemaal blauw van de rook. Er is wel een schoorsteen, maar ik denk dat er meer rook door de keukendeur naar buiten gaat dan door de schoorsteen. En dan te bedenken dat de familie in de winter als het echt koud is midden in de keuken een houtvuurtje maakt en daar omheen gaat zitten. Echt gezond is toch denk ik anders.......
En dan hebben ze een prachtig toiletgebouwtje, maar Nouri en Pemba plassen gewoon voor het toiletgebouwtje tussen de kolen. 
Ook op de markt net realiseerde ik me dat dit toch een heel andere wereld is. De nepalese vrouwen dragen een nepalese outfit en daaronder dragen ze dan sneakers van Nike of ander merk.. Ze lopen zich natuurlijk allemaal een slag in de rondte, dus ze hebben groot gelijk, maar het blijft een komisch gezicht. Ze lopen op de markt met kippen onder de armen of met hanen en kippen omgekeerd aan de poten. En velen lopen met een mand op hun rug, die aan hun hoofd hangt. Dit wordt gebruikt als transportmiddel. 
Binita en Maya, de vrouw van Nouri zijn vanmorgen vroeg weer met twee zware manden van huis naar de markt gelopen, een stuk, waar ik, zonder mand al 35 minuten over doe en dat alleen maar via een stijgend pad gaat. Binita had een mand vol aardappelen en Maya een mand vol met broccoli. Volgens Nouri zit er in ieder mand al gauw 25 kilo. 
Vandaag zijn Nouri, Marijke en ik met Pemba naar Paphlu gelopen. Dat is een wandeling van twee uur heen en twee uur terug. Een kind van 6 in Nederland zou zeggen bekijk het maar met je wandeling, maar Pemba heeft het hele stuk vrolijk meegelopen, en dat was heen ook weer behoorlijk klimmen. In Paphlu koffie gedronken en momo's gegeten (ondertussen een van m'n favorieten, mjammie) en toen het hele stuk weer terug. Voorbij Salleri naar de markt gegaan waar Maya nog was en waar zij inmiddels de hele voorraad had verkocht. Met z'n vijven zijn we daarna, nog een beetje shoppend (handig zo'n grote mand) naar huis gelopen. 

En nu zit ik hier buiten op een plastic stoeltje te typen. Pemba is nog lang niet moe en speelt met de kat (lees: maakt de kat bijna af, maar de kat vindt alles prima) en met een buurmeisje. Het produceert samen aardig wat geluid..... het jonge katje is vooral erg leuk om mee te spelen en naar te kijken, maar ik hou me in, na de rabiesvaccinatie ervaring in Cambodja. Het zou hier zeker niet handig zijn een krab van een kat te krijgen; het dichtbijzijnste ziekenhuis zit in Phaplu, waar we dus net vandaan komen. En in Garma is een health post, daar ben ik van de week naar toe gelopen met Nouri, maar daar verwacht ik helemaal geen rabiesvaccinaties. 
Ik weet niet of jullie er een beetje een beeld bij krijgen, van het leven in Salleri. Voor mij is het nog steeds heel bijzonder dat ik hier ben en dit van zo dichtbij kan meemaken. 

Afgelopen week hebben Marijke en ik weer les gegeven op het klooster. De wandeling er naar toe gaat al iets sneller dan in het begin en de uithijgmomenten nemen af. Meestal zijn we zo rond 10 uur - half 11 bij het klooster. Van de monniken krijgen we dan eerst thee en daarna de lunch, variërend van dahl baht met een omelet tot pannenkoeken met honing. En dan hebben we dus net om 8 uur ontbijt gehad! Als alles op is gaan we naar het klaslokaal. We hebben al die tijd nog steeds geen engelse teacher gezien. Ook zijn er van de 15 monniken meestal maar 4,5, 6 aanwezig. 1 keer hebben we de klas vol gehad. Ze schijnen iedere keer naar een dienst (pucha) te zijn in een ander klooster. Van de week zijn we 1 dag niet heen gegaan, omdat er dan weer maar weer 4 monnikjes zouden zijn. Verder zijn we er iedere dag geweest. En hebben wat grammatica- en schrijf opdrachten met ze gedaan. Hun boeken hebben we nog steeds niet gezien. Wel nemen ze iedere keer een schriftje mee. En ze doen braaf mee met alles wat we ze vragen. Het tweede uur doen we dan een spel, variërend van pictionary, galgje, wie ben ik, kwartetten en dobbelen (lang leve internet). Vanaf morgen gaan we de gezondheidslessen doen. VSN heeft wat medicijnen en verbandmaterialen mee gegeven en verder gaan we handen was les en tandenpoets les doen.   
Gisteren hebben we nog gevoetbald. Tenminste Marijke niet, die maakte de foto's (heeft last van haar knieën) totdat een van de monniken van een jaar of 9 zei: ' Miss, you are no good' . Nou, daar kun je het dan weer mee doen. Ik moet zeggen, rennen op bergschoenen valt ook al niet mee. Gelukkig kwam er een andere monnik bij en werd ik uit het veld gehaald......

Donderdag was ik dus op mijn verzoek naar de medische post in Garma geweest. Eigenlijk zou ik daar vrijwilligerswerk doen, maar volgens VSN zouden er zo weinig patiënten zijn dat het niet leuk zou zijn. Ook dat was een wandeling van dik een uur. Leuk om het even gezien te hebben. Een verpleegkundige stagiaire heeft me rondgeleid en uit gelegd wat ze doen op de medische post. De verpleegkundigen geven veel voorlichting over familyplanning en aan moeders met pasgeboren babies en ook over hygiene. Ze hebben bijvoorbeeld posters waar op te zien is dat iemand in de tuin zit te poepen en aan het eind van het liedje ligt iemand ziek in bed. Blijkt dat veel huizen hier in de dorpen geen toilet hebben omdat de mensen er geen geld voor hebben. 
Na het bezoek zijn Nouri en ik weer terug gelopen. Nouri kent veel mensen, dus praatje hier, praatje daar. Nog een kopje thee gedronken en verderop nog een kopje thee. In plaats van thee kreeg ik rijstwijn. Ik vroeg een heel klein laagje, maar dat werd toch een kopje vol en ook dat werd weer bijgeschonken toen ik er een paar slokken van genomen had. Maar denkend aan de klim die ik nog moest nemen terug naar huis, leek het mij beter niet de hele hoeveelheid rijstwijn op te drinken. Oké, toen kwam er een leeg plastic flesje, daar ging de overgebleven rijstwijn in en werd daarna helemaal aan gevuld met rijstwijn. ' You can drink at home'. O, o, die rijstwijn is hier zo'n gewoonte! T is best lekker spul hoor, maar je hebt eigenlijk geen idee wat je zit te drinken. Nouri maakt zelf ook rijstwijn. Soms zitten er 's morgens al mannen in de keuken rijstwijn te drinken. Nouri zelf begint pas met drinken aan het einde van de middag. Ook wij krijgen dagelijks een kopje rijstwijn in de avond, dat wordt bijgevuld totdat het kannetje leeg is. 

Hoe lang we hier precies blijven is nog onduidelijk. We zouden 13 juni terug naar Kathmandu. Maar Marijke begint nu een beetje te zeuren dat ze de wifi mist, ze heeft ook een neefje gekregen en ze mist haar familie. Als ze in Kathmandu zit heeft ze het idee dichter bij haar familie te zitten (?). Het is volgende week haar laatste week in Nepal en dan is ze liever in PepsiCola dan in Salleri. Ze vindt het lopen vermoeiend, want ze heeft last van haar knieën. Ze heeft sowieso al van kleins af aan last van al haar gewrichten. Verder mist ze een warme douche en heeft ze niet het idee dat ze veel kan toevoegen aan de gezondheidslessen. Daarbij heeft ze overgewicht, maar dat is de schuld van de opvoeding en nou ja, het is niet heel erg want ze heeft toch al een vriend. Van het drinken van rijstwijn en het eten van spicy eten krijgt ze last van haar maag en van het eten van pannenkoeken krijgt ze buikpijn. 23 jaar oud! Sorry hoor, maar wat kunnen mensen soms zeuren. Maar goed, dat krijg je er allemaal zomaar bij, doe je niets tegen. Ze wil nu dus waarschijnlijk eerder terug. Maar goed, misschien bedenkt ze zich nog. Voor mij ook prima hoor. Ik had met VSN al afgesproken dat ik op 15 juni naar Pokhara zou gaan. Acht jaar geleden was ik ook in Pokhara. Ik herinner het me als een mooie en gezellige plaats. Daarvandaan heb ik toen een trekking gedaan naar het Annapurna gebergte. Ik denk dat dat nu niet zal lukken, omdat tegen die tijd het regenseizoen al is begonnen. Maar goed, ik zie het wel. Ik ga daar in ieder geval weer les geven aan kleine kinderen. Ook is er nog een ' disabled center'. Ik weet niet precies wat het inhoudt, maar heb gevraagd of daar misschien ook nog mogelijkheden zijn voor werk. 

En dan moet ik zorgen dat ik voor 21 juli weer terug ben in Pepsi Cola.  Want: Fanny en haar dochter landen 21 juli op Kathmandu (wat een leuk verjaardagskado!) en we verblijven met z'n drieën een week in een gastgezin in PepsiCola. Ik had de vraag bij VSN neergelegd of dat kon en dat was geen enkel probleem. Ik ben die week vrij van 'werk' en ga dus een week met Fanny en Sheng op pad. Wat een leuk vooruitzicht!

Het weer is hier overigens wel opgeknapt. De eerste week nog veel regen en koud. Nu geen regen meer gehad en het is ook warmer. Ik had vorige week nog een ' echte' north face jas gekocht voor nog geen 15 euro en die had ik echt nodig. (Heel veel Nepalezen dragen er een). Nu heb ik m de hele week nog niet aan gehad. Beter. We hebben nu twee keer een volledig heldere lucht gehad waardoor de besneeuwde bergtoppen zien, prachtig!!

Ik word geroepen voor de lunch. De ene keer is de lunch om 10.30 uur en nu om 15 uur. Mij nog niet helemaal duidelijk. Hier is de lunch meestal gebakken aardappeltjes met kruiden, heerlijk! Daarna ga ik Nouri helpen met het onkruid verwijderen tussen de kolen. Lekker om bezig te zijn. De hele familie werkt in de groentetuin. Het onkruid wordt weer gebruikt als voer voor de buffalo's. (Eerder zei ik dat er twee koeien waren, maar dat blijken buffalo's te zijn). 

Bij jullie is het pinksterweekend in volle gang. Ik hoop met een beetje aangenaam weer. Fijne dagen allemaal! Tot volgende week!

Knuffels!